Aanpak van depressie

Bij het bepalen van zowel de doeltreffendheid en de tolerantie van elke geneesmiddel kunnen allerlei imponderabilia mee spelen. Dat moeilijke woord betekent onweegbare dingen zoals het idee dat het nemen van medicatie een sluier over de waarnemingen legt, of het gevoel dat de gevoelswereld in zekere zin versmald of gedempt is.

Er kunnen ook andere nadelen optreden, daar moeten we eerlijk in zijn. Wat wel weegbaar is, dat is het lichaamsgewicht. Het metabolisme zal vaak vertragen en de beweeglijkheid verminderen, hoewel dat een gevaar is dat met ouder worden ons allen bedreigt. Zou dat dan zoveel meer zijn omdat je die pillen neemt? Ik durf het niet beweren.

Wel zeker is dat sport en alle andere vormen van lichaamsbeweging een uitstekend middel vormt, niet alleen om de gewichtstoename tegen te gaan, die optreedt als bijwerking van sommige geneesmiddelen, maar ook om de adrenaline af te reageren in stresssituaties.

Het geneesmiddel  is natuurlijk maar een onderdeel van de aanpak die zich verder ook op de controle van de leefomstandigheden richt, en op de verwerking van de betrokkene, wat zich uit in beleving van binnenuit maar ook in gedrag naar buitenuit.

Een van de onuitgesproken maar fundamentele doelstellingen is onaanvaardbaar gedrag vermijden. Dus op het gevaar van mezelf te herhalen in deze reeks van dagboekbijdragen: het nemen van de behandeling hangt af van het antwoord op enkele simpele vragen.

Als de kwaliteit van het leven beter is, de levensverwachting toeneemt of hetzelfde blijft, als de zelfcontrole, de autonomie en de zelfstandigheid verhogen, dan is de behandeling op zijn plaats en kan die jaren lang doorgenomen worden.

Als je stopt, kom je meestal weer op start terecht en word je weer als tevoren. Alleen komen met de tijd in gunstige gevallen meer en meer coping mechanismen tot stand. Als betrokkene na een aantal jaren meer rust en stabiliteit vertoont in de omgeving is het vaak mogelijk te stoppen.

Iedereen is anders en dat moment is geval per geval te bepalen.