Suikerslaaf

Over suiker was ik gisteren nog niet uitgepraat.

Glucose is de belangrijkste energiebron voor de hersencellen. Het is van groot belang dat ze nooit zonder vallen. Daarom moet er altijd een minimum van bloedsuiker aanwezig zijn, anders zouden we niet kunnen leven. Als er teveel suiker in het bloed zit dan gaat het verstropen en de bloedsomloop lijdt eronder.

Daarom heeft ons lijf allerlei slimme mechanismen die we kennen uit de cursus fysiologie van het menselijk lichaam. Dat gaat allemaal wonderwel: de natuur heeft ons voorzien van een smaakzin voor suiker die zich op de tong bevindt en die reeds bij de zuigeling een rol speelt in de aanvaarding van voedsel, onder de vorm van moedermelk.

De zoete smaak leidt ons naar energierijk voedsel, al kan de natuur ook om de tuin geleid worden.

Wat er nu eigenlijk fout gaat is dat we die wonderlijke mechanismen van de bloedsuikerregulering gaan verstoren door ons lichaam bloot te stellen aan de opname van grote hoeveelheden geraffineerde suikers.

Dat betekent pure sucrose, dat uiteenvalt in fructose en glucose.

Mijn kop af als het niet waar is, maar hoe dan ook voeden we ons met veel te veel suiker.

Ons lichaam kan dat niet aan. Het is in de geschiedenis niet voorgekomen dat mensen zich met zoveel suikers voedden tot voorbij de middeleeuwen. De Arabieren brachten dat naar hier uit India maar het zou pas een explosie kennen met de scheepvaart die ging slaven brengen en suiker terugbracht.

Maar ik zal het nu niet over de geschiedenis hebben. Maar over wat suiker met ons lichaam doet.

Stel nu dat ons lichaam geregeld te grote hoeveelheden suiker binnenkrijgt, dan is dat een bron van energie die moet worden opgeslagen voor zover ze niet wordt verbruikt. Dat is de hele kwestie en daar wil ik wel nog eens op terugkomen.