De zorgstaat

Bill Cosby had het recent weer over zijn stokpaardje, dat hij zoveel belastingen en bijdragen betaalt die uiteindelijk alleen maar ten goede komen voor allerlei mensen die er niet voor hoeven te werken, zoals hij zijn hele leven heeft gedaan. Hij is nu goed in de tachtig en redelijk welgesteld, als gepensioneerde televisiester.

Ik weet wel dat het nu in de mode is de welzijnszorg te veroordelen voor haar gulheid, maar ik ben nog een van degenen die maar al te blij mogen zijn dat de zorgstaat überhaupt bestaat. Je moet rekenen dat ik elke dag een optocht van arme mensen aan me voorbij zie trekken in mijn beroepsuitoefening.

Er zijn er zo veel die voor kortere of langere tijd niet in staat zijn zich te handhaven in de betoeterde samenleving die we hebben opgericht bij ons in het vrije westen. Ik ken er zoveel die niet voldoende talenten hebben om mee te dingen in de dagelijkse wedstrijd.

Onze moderne samenleving heeft het op zich genomen te zorgen voor degenen die niet mee  kunnen, zij het voor redenen als ziekte, handicap of ouderdom, of omdat hun gaven in deze maatschappij niet op prijs gesteld worden.

Iedere moderne maatschappij moet vandaag afrekenen met het groeiende prijskaartje van steeds meer mensen die economisch gezien niets opbrengen.

Begin maar met de bejaarden die steeds in aantal toenemen, en die nu met de instroom van de babyboomers met de betere lonen, en daarom ook de betere pensioenen. We kunnen nu al voorspellen dat deze toevloed de zorgstaat in de naden zal doen barsten.

We mogen met zijn alleen  maar hopen dat de sociale zekerheid overeind blijft maar we moeten er niet klakkeloos van uit gaan.

Beeld van de tuinen van het d’Este Paleis, Tivoli,  Italië.