Van wie is ze nu?

Het is Bart De Wever die het vuur aan de lont heeft gestoken, en het Vlaams Belang heeft het opgepikt en staat het nu uit te bazuinen. 't Stad is niet van iedereen, zo menen zij en het is hen een doorn in het oog dat het stadsbestuur net daarmee uitpakt: de al te gekke slogan dat de stad van iedereen zou zijn.

Het is dan ook de hamvraag van deze verkiezingen. Voor welk van beide kampen zou u stemmen? Wat voor stad wil u? Een stad die van iedereen is, of die niet van iedereen is, en indien dit laatste, van wie is de stad dan wel, en van wie niet?

Het zal duidelijk zijn in welk kamp ik sta, maar ik vrees dat ik meer en meer van de Vlaamse hoofdstroom ben verwijderd. Ik stel daar alleen maar veel uitgesproken meningen vast en instemming met het nationalistisch discours, en de peilingen liegen er niet om.

Dat is het succesrecept van de afgelopen tien en zeg maar twintig jaar: proberen een fatsoenlijk rechts te maken. Keihard maar keurig. Dat is wat veel mensen heimelijk zoeken, de vastheid van het gezag. Niet iedereen kan dat waarmaken.

Nu hebben ze dat in Vlaanderen blijkbaar gevonden in de persoon van Bart De Wever, ooit begonnen als succesvolle kwiskandidaat. Er zijn er nog niet veel geweest, van die rechtse nationalisten die het verder schopten, in de mate dat hij er in slaagt een heel land in de ban te slaan.

De Fransen hebben het een tijd lang gevonden in Nicolas Sarkozy. Ik moest daar niet van hebben van in het begin. Nicolas Sarkozy die zo graag met zijn verbale spierballen rolde. Dan is De Wever veel beter.

Het zijn er niet veel die het kunnen, de fatsoenlijk rechtse politiek bedrijven. Na een tijdje is het ofwel niet meer fatsoenlijk of niet meer rechts. Om de simpele reden dat de rechtse droomwens, namelijk de handhaving van wet en orde met harde hand en altijd net iets harder voor vreemdelingen van allerlei aard, tenzij ze ze hier komen om geld uit te geven, nooit uit zal komen.

Nu is er in onze samenleving een toestand van recht en orde ontstaan die er een beetje slordig uit ziet, met allerlei remmen en beperkingen, zoals het vermoeden van onschuld, de rechten van de beklaagde, procedurefouten.

Ik denk dat de Vlamingen veel te weinig beseffen hoe belangrijk dat is, dat de juiste procedures gevolgd worden. Dat is er gekomen na een langdurige krachtmeting tussen het geweld, dat een monopolie is van de staat, en allerlei afspraken die gemaakt zijn om het gebruik van de macht aan banden te leggen, en zodoende machtsmisbruik van staatswege te voorkomen. Niemand van ons wil graag afgeluisterd worden tijdens telefoongesprekken om maar iets te noemen. In de DDR deden ze dat wel.

Door een geweldige ironie van het lot waren het juist de communistische staten, die toch stoelden op een socialistisch ideaal, die zich tot de sterkste rechts nationalistische regeringen met een stevig gezag ontpopten.