Grace Jones

Disco Queen

Ze kwam totaal schaamteloos en zonder complexen over en ze deed dingen die niemand haar voor deed.

Grace Jones is luidens de wikipedia een van de grootste stijliconen van de jaren 80.

Haar carrière beslaat zo een veertig jaar wat grotendeels overeenkomt met mijn volwassen leven. Ze is er altijd geweest, en ondanks een mindere periode is ze nooit helemaal weggeweest.

Ze was prominent aanwezig in de gay discotheken die ik in die jaren bezocht met hits als La vie en rose, Nightclubbing, en Slave to the rhythm.

De zeer gesoigneerde styling viel op, met oog voor alle details: de kleding, het kapsel, de make-up, de fotografie. Altijd iets waar je naar keek. Altijd een beetje larger than life. Het woord outrageous was haar op het lijf geschreven, evenals het woord attitude.

Ze kon opvliegend zijn, agressief en choquerend. Ze ging de gevangenis in voor cocaïnebezit en ze kon American Express niet meer betalen. Maar ze klom weer uit het dal.

Ze is met niemand anders te verwarren, onder meer door haar bijzondere en gestileerde stemgeluid met een bereik van bijna drie octaven.

In juni 2012 gaf ze een optreden tijdens de viering van het diamanten jubileum van koningin Elizabeth II van het Verenigd Koninkrijk.

In het interview op Friday Night (zie link onder blog vandaag) wordt duidelijk dat zij altijd met belangrijke kunstenaars heeft samengewerkt zoals met name  Andy Warhol en Keith Haring. Een vrouw met invloed, met stijl en met smaak, en met een geheel eigen inzicht, dat haar wel eens op het slechte pad heeft gebracht, maar dat toch ook haar eigenzinnige carrière verklaart. Het lijkt er toch wel op dat ze zelf de touwtjes goed in handen heeft, en dat ze ook een gewiekste zakenvrouw is.