Geweld

Echtscheiding komt veel voor en hoeft niet te betekenen dat het leven van de kinderen voorgoed verpest is. Het blijkt in de praktijk nogal mee te vallen. De meeste kinderen vinden wel hun weg in die echtscheiding van hun ouders als ze daar de tijd voor krijgen, en dat des te vlotter naarmate de scheiding minnelijk verloopt.

Het verdient aanbeveling dat ze ook hun zeg hebben in de schikkingen en dat ze als persoonlijkheden worden betracht.

Er is geen reden om te denken dat kinderen van gescheiden ouders het later moeilijker zullen hebben dan die van de ouders die de hele tijd getrouwd zijn gebleven.

Wat kinderen wel beschadigt is alle vormen van geweld, waar ze het slachtoffer of getuige van zijn. Geweld bestaat ook binnen het huwelijk, wat het niet minder erg maakt, juist integendeel. Je kunt beter een minnelijke scheiding ondergaan als kind dan een huishouden dat voortdurend ruzie maakt.

Geweld en dwang komen veel voor in onze maatschappij en ontsnappen vaak aan de aandacht van omstaanders en hulpverlening. Het komt voor in alle lagen van de maatschappij, al kan het andere vormen aannemen naargelang de culturele setting.

Geweld in de betere kringen is vaak geraffineerder maar daarom niet minder schadelijk.

Hoe dan ook is geweld onaanvaardbaar. Als je alle vormen van geweld samen neemt: binnen het gezin, op school, op het werk, denk maar aan pestgedrag en dergelijke, dan gaat het om een joekel van een maatschappelijk verschijnsel.

Ik heb een klinisch vermoeden, in de huisartsenpraktijk, dat het alleen maar toeneemt, en dat het past in een bredere verruwing van de maatschappij, waar we ons geen raad meer weten met agressie en kwaadheid. Geregeld gaat er iemand door het lint en die maakt dan slachtoffers.

De dader wordt er dikwijls ook niet beter van. Niemand moet daar van hebben, van iemand die slaat, en uiteindelijk worden ze wel gemeden.

Om dat te bereiken is meer openheid nodig. We moeten er meer aandacht aan besteden.

De beste strategie is een klimaat te scheppen waarin de slachtoffers kunnen spreken om de wet van de stilte te doorbreken.

Het eerste en vaak enige wat ik moet doen als hulpverlener is naar hen luisteren en hen aanmoedigen in dat spreken.