Taalherrie

Niet minder dan Erwin Mortier is als vriend binnengekomen op facebook. Ik maar daar nu een zeldzame keer gewag van dat zoiets gebeurt, omdat ik het een hele aanwinst vindt.

Erwin, kom binnen ga zitten. Je bent iemand die de literaire roem, die jou ten deel is gevallen, dubbel en dik heeft verdiend op basis van zijn ambachtelijk proza. Niet dat ik er mag over oordelen, want ik heb er niet zoveel van gelezen om een beter gefundeerde mening te vormen.

Jij schrijft wellicht zoals ik had willen schrijven. Dat moet ik ruiterlijk toegeven. Maar het is ook een gevoel van opluchting. Je vult de niche mooi op, zodat ik er me niet persoonlijk hoef mee bezig te houden.  

Mooi dat jij interesse hebt voor wat we hier allemaal doen, op facebook en op de site. Niet dat het veel is, niet om over op te scheppen. Maar toch. We dragen ons steentje bij aan de wanorde van het heelal.

Kom later nog maar eens terug als je zin hebt. Ik stel alleen maar vast dat je waanzinnig actief bent als schrijver en publicist. Hoe houd je het vol. Ik veronderstel dat je er een dagtaak aan hebt.

Er moet nog zo veel aan de site gebeuren dat ik er nog wel een paar jaren zal mee bezig zijn. Zoals het ideaal paleis van postbode paard. Ik schep daar bijzonder veel genoegen in, zeker als er reacties komen, of blijken van interesse. Ik kan daar nog altijd blij mee zijn als een jarig kind.

Waar gaat het nu eigenlijk om, in deze pagina’s? Troost zoeken voor het lijden en de nooddruft, in de schoonheid van de kunsten en alles wat zo aangewaaid komt, als het interessant blijkt, een plaats geven in het geheel.

Nu daar stilaan enige vorm in komt, begin ik er wel in te geloven, dat het ergens over gaat. De wereld zien in al zijn wonderlijke facetten zonder voorbij te gaan aan de pijnlijke wezensvragen, die even goed aan bod zullen komen.

Boeiend bezig blijven en kritisch ingesteld en open staan op alles wat de nieuwe tijden ons brengen, ondanks alle nostalgie naar het verleden, die met het ouder worden alleen maar verergert.

Foto van wikipedia