De man met de hamer

Er is een man van zestig doodgeslagen met een hamer in Luik.

Het gebeurde in een openbaar park dat na valavond een ontmoetingsplaats voor homoseksuelen wordt. Een jong man van einde twintig wordt benaderd door de man van het zestig en slaat hem op het hoofd met een meegebrachte hamer.

Ook weer homogeweld? De kranten suggereren dat de dader beweert in zijn jeugd misbruikt te zijn geweest door een homoseksuele pedofiel, en op die manier wraak te hebben willen nemen.

Daar ligt dan toch een nuance in vergelijking met de andere gebeurtenissen die de aandacht hebben getrokken in verband met geweld tegen homo’s. Deze keer is het een dader die een zeer persoonlijk motief aanhaalt, en dat is net iets anders dan haat op puur algemene gronden.

Niet dat de daad op zich te begrijpen valt, want het is te erg voor woorden.

De homo’s in dit land zijn een beetje van de regen in de drup gekomen. Ze hebben zich de voorbije vijftig jaar moeten weren tegen een muffe, hypocriete en behoudsgezinde maatschappij. Amper is die aan scherven gevallen, of daar duiken nieuwe gevaren en beperkingen op. Door iets dat zich niet laat benoemen.

De algehele verruwing van de maatschappij, de verinternationalisering. Het is allemaal een beetje bont en blauw aan het worden, maar wat wil je er aan doen. Je kunt het niet verbieden en zeker niet tegenhouden dat mensen reizen en zich vermengen in onze moderne tijd. We zullen er moeten leren mee leven.

Ik leef twee mannen bij elkaar geteld al van in 1985 in een interculturele relatie om het proper te zeggen. Ik ben dus waarschijnlijk ook onderdeel van het probleem en velen een doorn in het oog.

Het toeval wil dat het twee keer iemand van islamitische extractie was, of tenminste afkomstig uit een moslimgezin. Ik kan het heel goed vinden met mensen uit die cultuur. Maar daar zal ik niet verder op in gaan.

Net zoals het drama in Aalst waar we het eergisteren over hadden is ook het drama in Luik, iets van bij ons dat op zich met al het voorgaande niets te maken had. We hebben deze keer niets om ons achter te verstoppen.

Het vreemdelingendiscours is vaak het vijgenblad dat ons onvermogen moet bedekken, een samenleving te scheppen waar iedereen gelijke kansen op ontplooiing krijgt.

Afbeelding: Sint Sebastiaan van Régner in de Gemäldegalerie in Dresden.