Dimitri en Kevin

Twee broers van bij ons hebben twee homo's (geen relatie met elkaar) in elkaar geslagen met vuistslagen, biljartkeus en stoelen. Een slachtoffer is door het oog van de naald gekropen, de andere heeft na een dag of wat het ziekenhuis kunnen verlaten met verzorging. Het is gebeurd in Aalst niet ver van het station. Gisteren, of intussen eergisteren.

De twee broers van bij ons heten blijkbaar Dimitri en Kevin volgens De Standaard. De familienaam heeft hier geen belang. Het is in ieder geval geen Mustafa en een Abdeslam.  Het is iets wat niet past in onze gewoonte die er een is van steeds maar te kankeren op de homofobie in de Islam.

We moeten eerlijk toegeven dat de homofobie overal zit, ook bij ons, in autochtone Vlaamse families, mogen we veronderstellen aan de hand van de voornamen, want wie noemt zijn zonen nu Dimitri en Kevin? Ik zie hier zo Aalst voor mij, waar ik zes jaar sleet op het jezuïetencollege. Het Aalst van Louis Paul Boon en Priester Daens. Het Aalst ook van de doffe sociale ellende. Een woekernest van minder bedeelden en de haard de helaasheid der dingen, een opgemerkte roman en film.

We mogen even stoppen met foei te zeggen tegen de moslims, als stamvaste Vlamingen tot een dergelijke daad van zinloos geweld in staat zijn tegen mensen die niets te verwijten valt, behalve blijkbaar hun geaardheid.  Die haat en die uitzinnige vernietigingsdrang maken ons even stil. Ik moet er even van slikken.

Wat is daar misgelopen met de opvoeding van die jonge mensen die tot zo iets in staat zijn, of is er een kwaad in ieder van ons dat elk ogenblik de kop kan opsteken? We hebben ons de afgelopen jaren gewenteld in gunstige opiniepeilingen omtrent de aanvaarding van de holebi gemeenschap in Vlaanderen. Dat ging steeds beter en er valt niet op af te dingen. Iedereen die er bewust mee bezig is, heeft zijn best gedaan.

En toch is daar nog steeds een stuk van de bevolking die met gevoelens van afkeer en schrik reageert op homoseksuele geaardheid. Ons onderwijs heeft daar niets kunnen aan doen.