Pianozaaltje

Ben bezig met de voorbereiding van de eenmalige Myriade bijeenkomst in Brussel op 20 april 2013. Ik zal er deze keer tijdig aan beginnen. Vorige keer dat ik iets organiseerde, in januari 2011 bij de voorstelling van de dichtbundel 'Breekbaar licht,' heb ik vergeefs gezocht naar een aantrekkelijk zaaltje dat over een piano zou beschikken. Ik was er toen te laat aan begonnen, zoals zo dikwijls. Ik schiet vaak pas in actie als de knipperlichten roodgloeiend staan en de deadline wanhopig begint te worden.

Ik was niet zo een regelmatig student, en had enige lijdensdruk nodig om te gaan 'blokken.' Maar als ik een keer in het ritme zit, dan kom ik er niet meer uit en dan ben ik zeer intensief daarmee bezig, met uitsluiting van alle rest. Dat is concentratie voor het volle pond. Dat is ook met het schrijven zo. Ook iets wat opperste concentratie vergt, en dat pas lukt, als je er volledig in op kunt gaan.

Het lukt nog het best 's nachts omdat er dan minder factoren zijn die de aandacht verstoren, met op een onbedreigde eerste plaats de telefoon. Je wordt voortdurend afgeleid door dingen die moeten gebeuren en mensen die iets van je willen weten. Daarom dat ik nu al wellicht tientallen jaren 's nachts probeer een paar uren te werken, en op die manier is het ook tot deze website gekomen. Allemaal nachtwerk.

Ik heb wel altijd muziek aanstaan, en dat is geheid de Nacht van Radio Een, of Clara Continuo. Deze laatste geeft aan een stuk door klassieke muziek zonder gepraat of uitleg met als enige uitzondering een lange nieuwsuitzending om twaalf uur.

De Nacht van Radio Een is een lovenswaardig programma dat aandacht besteedt aan het Angelsaksische repertoire van songs allerhande, maar ook tamelijk af en toe Nederlandstalige liederen van het betere soort, vaak amusant en dikwijls dingen die ik nog niet gehoord had.

Het is muziek die prikkelt en aanzet tot concentratie en niet te veel de aandacht afleidt, door ergernis omdat het slecht is, of integendeel omdat het te veel de aandacht opeist, als het te mooi wordt. Wagner in mijn geval bijvoorbeeld is te meeslepend om als muziek op de werkvloer te dienen.

Ook gepraat leidt af. Gelukkig zijn de genoemde zenders reclamevrij wat me een heel pak ergernis bespaart. Overdag is de reclame wel aanwezig, ook op de publieke zender, wat tamelijk abnormaal is. Maar dan stoort het minder. Er is trouwens ook goede reclame, die doet glimlachen of die aanzet tot denken.

"De volgende morgen voelt Chloë zich goed," om maar iets te zeggen. Misschien de beste zin van de laatste tien jaar, die ik al eens besprak in een vorige bijlage. Een zin uit een spot voor darmyoghurt, waar een grenzeloos optimisme in schuilt.  Maar goed dat heb ik al eerder uitgelegd.