Staatssecretaresse

Maggie De Block was het liberale antwoord op een volksverzuchting die volgens mij werkelijk bestaat, dat er een flink beleid moest komen in vreemdelingenzaken. NIet dat ik dat standpunt deel. Nou hebben we zo iemand en is het weer niet goed.

De persoon die er het meeste uitspringt in het nationale nieuws de laatste week is zonder enige twijfel de onvolprezen Maggie De Block, onze federale Staatssecretaris Migrantenbeleid. We kennen haar al een tijdje als liberale volksvertegenwoordiger, maar nu in haar nieuwe rol, als uitvoerder van het terugkeerbeleid, ontpopt ze zich meer en meer tot een boeiend feuilleton.

We zijn met de redactie op zoek gegaan naar een passende titel. Nee, niet de Natte Droom van Vetsmelter Verkest, zoals iemand opperde. We hebben ons immers voorgenomen geen flauwe grappen te gaan maken over het ongewone uiterlijk van de staatssecretaris. Het is meer iets van Catch 22: Damned if you do and Damned if you don’t. UIteindelijk hebben we voor 'Staatssecretaresse" gekozen.

Hiet niet denigrerend bedoeld voor haar persoonlijkheid, maar het treft wel het karwei dat ze hier moet gaan doen. Het vuile werk zeg maar. De misselijke klussen. Het is allemaal redelijk acuut geworden nu een veelbeleovend jongeman met de naam Parweis Sangari, is uitgewezen naar uitgerekend Afghanistan.  Heel twitterend Vlaanderen heeft zich blijkbaar op het verhaal gestort.

Zo hadden we het nu ook weer niet bedoeld met ons terugkeerbeleid. Het moet wel flink en hard zijn, maar niet als het knappe jonge en intelligente personen betreft die we aan de borst zouden willen drukken.

Wat we met zijn allen zouden willen als kijkminnend publiek, ik schreef het al, is een systeem waarbij we voor de treurbuis gezeten, verblijfswillige vreemdelingen erin of eruit kunnen  stemmen met een druk op de knop voor vijftig cent. Wat we eigenlijk willen met zijn allen is pure willekeur, maar dan wel onze willekeur en niet die van Maggy De Block.

Behalve haar uiterlijk heeft ze ook haar naam niet mee, maar ook daar gaan we geen flauwe grappen over maken. Het is een heel programma, die naam. Maggy doet aan een madeliefje denken, wat ze niet is, of ossenbouillonblokjes. Dat zal er al iets dichterbij zijn. De  Block verspreekt standvastigheid, koppigheid, de hakken in het zand.

De vrouw heeft onmiskenbaar persoonlijkheid en individuele moed, en ze is naar alle maatstaven intelligent. Ze is bovendien huisarts, wat me voor haar inneemt, dat moet ik eerlijk toegeven. Helemaal objectief is niemand.

Ze doet tenslotte alleen maar datgene waarvoor ze gevraagd is: flink zijn, goed waken en vreemdelingen wegjagen. Zet ze maar allemaal uit, al wie geen papieren heeft, maar als het een knappe jongen is, die onze taal min of meer fatsoenlijk spreekt,  en een gaaf gebit vertoont, zal hij er al snel weer in gestemd worden door een kijkminnend publiek. En de bandieten en profiteurs die stemmen we eruit.

Ik ben daar niet voor, voor zo een willekeurbeleid waarbij de televisie bepaalt wie mag blijven en wie niet. Ik denk dat we daar zeer rechtvaardig moeten in zijn in die beslissing die van doorslaggevend belang kan zijn in een mensenleven. Ik heb heel veel sympathie voor deze jongen, van mij mag hij blijven, maar dan moet de wet veranderen.

Van de staatssecretaris mogen we alleen maar verwachten dat ze de bestaande wet toepast. En dat doet ze goed. Laten we dat gewoon toegeven. So just go on, Maggie. You have to go on.