Voorrecht

Dat het scheef loopt in Europa, en trouwens ook in Noord-Amerika, dat staat wel vast. We kunnen er weinig aan doen, maar we moeten ons ook niet in slaap laten wiegen, maar kritisch blijven en doorgaan met vragen stellen. De waarheid zal vroeg of laat altijd aan het licht komen.

Het is alleen maar een pleidooi om er bewust te blijven mee omgaan, en blijven vraagtekens plaatsen, zonder uitzicht op een einde dan, dan alleen het einde van alles. De verruwing van de samenleving is grotendeels daaraan te wijten dat er zoveel mensen rondlopen die hun droom niet kunnen waarmaken.

Onze planeet is gewoon niet in staat om elk een vrijstaande villa met twee auto’s voor de deur te garanderen. Rijkdom is altijd een voorrecht geweest van de machtigen en omgekeerd. Er zijn gewoon nooit eerder zoveel rijken en machtigen en wetenden geweest als vandaag.

Want ook de wetenschap is een machtsfactor. Macht, rijkdom en wetenschap gaan altijd samenklitten en gaan de overheersende laag van de maatschappij vormen. Degenen die daar toegang toe hebben, die delen de koek. Degenen die er niet bij horen zoeken het zelf maar uit.

Dat is toch altijd zo geweest? Het enige wat veranderd is, dat is dat we nu met zo vele geprivilegieerden zijn, en dat we door toedoen van ons aantal, de koek versneld aan het opeten zijn, zodat er straks voor niemand meer, ook voor ons niet, nog koek overblijft.

Wat leidt tot de bevreemdende paradox, dat degene die de rijkdom toegankelijk wil maken voor zoveel mogelijk mensen tegelijkertijd de planeet nog meer verziekt. Je kunt niet redeljkerwijze socialist en ecologisch zijn op het zelfde moment, want het spreekt elkaar tegen.

Als we met zijn allen eens zouden ophouden onophoudelijk naar meer privileges te trachten. We kunnen niet meer terug naar het idee dat we in het slechtste geval nog naar het woud kunnen gaan om daar een blokhut bij elkaar te kappen. Dat mag nu ook allemaal niet meer.