Dagboek juni

Toen we in Cyprus waren, was ik verbaasd over de goede smaak van de aardappelen daar. Gewoon de aardappelen die je er koopt om elke dag te eten. Ze zien er niet uit maar ze smaken tenminste nog naar aardappelen.

Vandaag aten we primeur aardappelen uit Cyprus bij tante Dina en warempel, ze smaakten geweldig lekker. Aardappels zijn wellicht de meest bescheiden groente en het is ook echt een groente, daar ze voornamelijk uit zetmeel bestaan, en dus een rol spelen in onze energievoorzieningen, wat de meeste groenten normaal niet doen.

De meeste groenten zoals tomaten, lenteuien, sla bevatten voornamelijk vezels, mineralen en vitaminen, naast water maar ze helpen niet bij de energietoelevering, met de uitzondering van bonen, die wel energie bevatten.

Graanproducten zoals brood en pasta gaan we ook niet gauw met groenten associëren al is het natuurlijk wel allemaal plantaardig voedsel. Als je nu op dieet gaat, moet je de energietoevoer drastisch bekorten, al heb je altijd nog wel wat nodig. Je kunt moeilijk naar nul energieaanvoer.

Uiteindelijk heb je genoeg met een soep, een of twee aardappelen (afhankelijk van de grootte) en een sla om de dag door te komen, al drink ik er nog wel een pintje bij of een glas wijn, wat ook energie aanbrengt die mee moet opgenomen worden in de dagbalans.

Het metabolisme is uiteindelijk onderworpen aan ijzeren wetten. Hoe beter onze kennis ervan wordt, hoe beter onze kansen liggen om af en toe een succesje te scoren in de strijd tegen de verzwaring. De eerste stap moet ik zeggen is het verwijderen van geraffineerde suiker uit ons leven. Het kan eens te pas komen in een cocktail of zo, maar in principe is suiker de grote vijand van elk metabolisme dat er op gericht is zuinig om te springen met calorieën.

Het vervelende is dat tegenwoordig zowat overal suiker in zit: in brood, in hamburgers, in spaghettisaus, in allerlei snacks, versnaperingen en snelle happen. Iedereen propt zich daar naar lievelust mee vol en ondergaat nietsvermoedend een tsunami van suiker die op ons metabolisme afkomt.  Ons lichaam moet daar iets mee doen want door te veel suikergehalte zal het bloed verstropen en moeilijker stromen.

De alvleesklier, de lever en het vetweefsel klaren die klus om zoveel mogelijk suiker uit de omloop te nemen, maar als we elke dag opniew weer de aanval inzetten met een nieuwe lading suikers dan wordt de strijd op een gegeven ogenblik ongelijk. Maar voor het zover is komt er elke dag wat bij en gaan we steeds moeilijker bewegen.

Als we na de maaltijd wat energie zouden verbranden van het voedsel dat we net hebben opgenomen door bijvoorbeeld op de hometrainer te gaan zitten, zouden we het ons metabolisme een stuk makkelijker maken. Maar dat doen we niet, en we verzwaren en bewegen nog minder en voor je het weet ben je een sofaaardappel, een couch potato in het Engels.

We zitten samen en we zwijgen, mijn vader en ik. Het is het hoogste wat we samen kunnen bereiken nu zijn geest langzaam uitdooft, hoezeer hij wakker ook aanwezig was gedurende de korte momenten.

Ik kan daar nu kracht uitputten. Dat had je vroeger nooit geloofd. We hebben elkaar niets meer te vertellen. Ik stel altijd de vraag, en is er anders niets gebeurd? "Niet dat ik weet." Zo zal hij geheid antwoorden. "Alles gaat goed." Het is een hele geruststelling.

Ja alles gaat goed, daar zijn we het nu eindelijk eens over eens. Het zou niet beter kunnen gaan, daar in de toekomst alleen nog een onvermijdelijke nedergang te verwachten valt. Een onvermurwbare aftakeling die verdertikt. Op weg naar het einde. Nu ben ik bezield om die weg zo veel als mogelijk nog samen met hem te gaan.

Zodat hij niet alleen moet gaan, maar omgeven door een liefhebbende familie, wat we niet altijd geweest zijn, maar nu wel. Vereend in de zorg om het lijden, want hij beseft het natuurlijk wel, al kan hij zich niet herinneren dat hij het gisteren ook al besefte, dat zijn lichaam en geest langzaam bezwijken.

Dat elk moment van leven dat hem nog is beschoren een bron van geluk en vrede zou mogen zijn. Er zijn natuurlijk een hoop praktische zorgen nodig, en het is allemaal niet fraai wat je moet ondergaan wanneer de stelsels het begeven. Ik zou het hem graag besparen, al die vernederingen, maar ik wil hem graag toch ook zo lang mogelijk bij ons houden.

Het is best een beetje moeilijk bij momenten, en totaal onverwacht in mijn levensloop gekomen, maar het gaat wel en het voelt goed aan en hoe dan ook mogen wij niet versagen. Niet plooien en blijven stoempen.

Ik zal een jaar of zeventien geweest toen ik een visuele schok kreeg, door toedoen van een schilderij dat in Dresden hangt, in het museum daar, de Gemäldegalerie. We hebben het hier over de eerste helf van de jaren zeventig.

Het is niet het schildeij dat hier weergegeven is, want hier zien we Sebastiaan verzorg door de Heilige Irene, zij het door dezelfde schilder, de Vlaamse schilder Nicolas Regnier. Verderop is er wel een link te vinden.

Dresden ligt in Oost-Duitsland, en dat was in die tijd de DDR, een communistische marionettenstaat die afhing van de Sovjetunie. In Berlijn stond er een muur die de stad in tweeën deelde. Ik was daar met mijn vader op vakantie stel je voor, want dat was het soort vakantie dat hij wilde.

Vakantie in de DDR, dat deed in die tijd niemand, maar mijn vader deed dat wel en nam me mee. Ik werd natuurlijk niet geraadpleegd. Nu, met het voordeel van het terugkijken, vind ik dat fantastisch dat we zulke dingen deden, maar toen vond ik het een geweldig saai land dat me was opgedrongen.

Ik was een behoorlijk balorige adolescent, moet ik eerlijk toegeven. Maar hoe dan ook kwam ik in mijn broeiende depressie opeens oog in oog te staan met de Sint-Sebastiaan van Nicolas Regnier. Ik wist niets van kunst, al werd ik er door aangetrokken, en door toedoen van die mensen die we daar ontmoetten, kwamen we in de Gemäldegalerie terecht.

Daar stond ik dus oog in oog met de Sint-Sebastiaan van Regnier en ik zakte bijna door de knieën, omdat ik dit zo mooi vond, zo sprekend en ontroerend. Ik kan het schilderij hier niet weergeven, maar ik heb een link hieronder gezet, zodat je met een klik toch een kijkje kunt nemen naar de door copyright beschermde foto van het schilderij.

Ik vind het godgeklaagd dat daar zo een stempel op staat. Het gaat om een Vlaamse schilder die al lang dood is en wiens werk tot het werelderfgoed behoort. Waarom moet ik dan geld betalen aan de mensen van flickr.com als ik de foto zou willen downloaden en op mijn geheel gratis en budgetloze site te plaatsen.

Zowat elke belangrijke auteur die meer dan zeventig jaar dood is, kun je tegenwoordig gratis downloaden omdat de auteursrechten vervallen zijn. Met beelden van kunstwerken mag dat niet, maar moet je een tussenpersoon betalen. Voor een schilderij dat zich in een openbaar museum bevindt, dat met subsidies van de belastingbetaler wordt rechtgehouden.

Komaan zeg, die beelden dienen gratis ter beschikking te staan omdat ze tot het publiek domein behoren.

Sint-Sebastiaan in de Gemäldegalerie te Dresden gaf me een bijzondere schok toen ik het schilderij de eerste keer zag als - ik schat - zeventienjarige adolescent vele jaren voor de coming-out.