Koenraad

Vandaag weer een sterk verhaal gehoord van een jonge man die helemaal in de vernieling is geraakt, en die nu stilaan weer uit het dal klimt. Het begint al met een moeder die dronk, en die intussen overleden is aan pakweg levercirrose. Zij was gehuwd met de vader van, laten we zeggen Koenraad, om hem een fictieve naam te geven.

Zijn vader was slager, hij dronk en hij sloeg, onder meer de moeder, maar ook de jonge Koenraad zelf kreeg flinke tikken te verwerken. De ouders scheiden en de moeder vindt een nieuwe vriend die jaren zal blijven en vanwege wie Koenraad, intussen puber, ongewenste intimiteiten ondergaat.

Afbeelding: de putti van Sassoferrato

Deze man heeft zich verhangen en leeft intussen ook niet meer, door toedoen van zelfmoord. Ik was hier behoorlijk van onder de indruk, tot op een punt waar Koenraad vroeg of het nog wel ging? Ik zat er met open mond naar te luisteren.

Al dat huiselijk geweld en de ouderlijke instanties die falen, de grenzen die wegvallen. Wat een verschrikkelijke jeugd. Bovendien is Koenraad iemand die nooit iemand kwaad heeft gedaan, voor zover ik het kan nagaan. Je zou immers gaan denken dat zulke jeugd alleen maar tot een opgegroeide misdadiger kan leiden, maar nee. Het is eigenlijk een brave jongen.

Beïnvloedbaar zeker, maar op de eerste plaats misschien toch iemand die op zoek is gaan naar een methode om de pijn te stillen, en die dat gevonden heeft in de heroïne. Daar komt hij nu uit, dankzij onder meer een methadone behandeling. Maar ook dankzij een diepe kracht van onderuit die hij ondanks alles toch nog bezit.

We moeten alleen op zoek gaan naar die onontgonnen bronnen van kracht en zelfontplooiing die in de meesten van ons toch nog altijd schuilt, hoe zeer ook terneer geslagen of in ogenblikken van verslagenheid.