Kunst en Zorg

Mijn leven speelt zich af tussen twee polen: kunst en zorg.

Aan de ene kant het verlangen naar een hogere realiteit, die beheerst wordt door schoonheid en harmonie. Aan de andere kant de dagelijkse zorg voor lijden en ziekte in de praktijk. Hoewel het niet altijd zo gescheiden kan blijven.

Het een kan niet zonder het ander. In de kunst kunnen we verkwikking en vernieuwing van de ziel vinden, ik weet niet op welke gronden, maar bij mij werkt dat wel zo. De lezers zullen het wel gemerkt hebben dat ik wild ben van opera, maar ook andere muziek, naast schilderkunst, beeldhouwwerken etc. Niet alles wat ontroerend is, is ook mooi. Het gaat om een gevoel dat moeilijk te beschrijven is maar dat deel uitmaakt van het plezier van het leven.

Juist omdat de werkelijkheid van elke dag niet zo fraai is, moeten we blijven proberen om het contact met die andere realiteit te behouden. Veel mensen die diep in de put zitten, zijn dat contact met die andere werkelijkheid totaal kwijtgespeeld. Er zijn meestal allerlei verstikkende narigheden die beletten dat je nog aandacht besteedt aan iets anders en je komt in een isolement terecht, dat de toestand alleen nog maar verergert.

Het is dan een grote uitdaging voor de hulpverlener om geen genoegen te nemen met het verhelpen van allerlei klachten en symptomen, maar ook verder te kijken en zien of je niet in de buurt kunt komen van het existentiële probleem dat daar vaak onder schuilt.

Plus est en vous. Meer zit in u. Heel wat hulpvragers zijn als schipbreukelingen die totaal ontdaan komen aangespoeld, en die met een paar nuttige ingrepen weer hun eigen evenwicht dat hen kenmerkt kunnen terugvinden. Bij sommigen is daar meer voor nodig, bij anderen is een minimale bemoeienis al gauw voldoende.

In veruit de meesten zitten nog wel onontginde bronnen van energie en als je die kunt vinden, schiet je goed op. Als je die niet meer vindt, dan wordt het zorgelijk. Het lukt niet altijd om perspectief te scheppen. Maar we blijven proberen.

Op de foto: Portrait of Lucian Freud on a couch; Francis Bacon