Pestgedrag

Ik heb er mijn buik van vol, van pesterijen op het werk. Niet dat ik er zelf last van heb, maar ik zie zo veel mensen in mijn omgeving en vooral tussen mijn patiënten die er het slachtoffer van zijn.

Om het even welke reden is niet goed genoeg om iemand dag in dag uit het leven zuur te maken. Huidskleur, geaardheid, godsdienstovertuiging. Of vrouw zijn. Of op een of andere manier kwetsbaarz zijn. Er is veel wreedheid in de wereld.

Ik heb ook ooit wel mensen gepest, als puber dan. Voor de eerlijkheid moet ik dat misschien ook maar eens toegeven. Ik had een lepel in mijn zak die ik wel eens gebruikte om bepaalde mensen die weerloos waren op de kop te tikken.

Ik deed het omdat ik het gevoel had dat ik het kon, om met de woorden van Bill Clinton te spreken in een heel andere context. Ik stond niet stil bij het leed dat ik veroorzaakte. Uit pure machtswellust, wat een juist gekozen woord is. De wellust van de macht, die je over een ander menselijk wezen uitoefent.

Ok, het is een fase geweest en het is voorbij. Maar ik heb de indruk dat ik het meer en meer zie gebeuren, en dat er zo vaak zo weinig tegen te doen is. Bij de huidige stand van de wetgeving trekt de gepeste werknemer meestal aan het kortste eind. Hij zal meestal het bedrijf verlaten en ander werk zoeken zonder enige compensatie voor het ondergane leed, terwijl de daders victorie kraaien omdat ze iemand hebben buitengewerkt die ze niet mogen.

Ik blijf daar toch met een bittere smaak in de mond zitten. Hopelijk komt er een keer een dag dat ik de hand kan leggen op bewijzen. Intussen moet ik vaak adviseren de handdoek in de ring te gooien en weg te gaan om een gezonde omgeving op te zoeken. Het is jammer maar het is zo.

Ik mag daar mooi afwisselend boos en mistroostig over worden, maar daarmee schieten we niets op. Het is duidelijk dat de procedures niet deugen. Een verandering van de wetgeving zou al veel vermogen.

Nu zie je heel vaak mensen gedurende lange periodes in de ziektewet lopen, de tijd die ze nodig hebben om te herstellen en nieuwe uitdagingen aan te gaan. Af en toe is er eentje geweest die het niet uithield en die zelfmoord pleegde. De meesten komen het te boven maar een minderheid blijft er het slachtoffer van, een enkele sneuvelt.

Boos en mistroostig. Als ik eens de kans zie om er iets aan te doen, zal ik die zeker grijpen.