Dagboek april

Er staat een interview in de Artsenkrant met de arts die is ontslagen wegens antisemitische uitlatingen. Daar had ik het al over. Uit het artikel blijkt alleen maar dat hij er niets van begrepen heeft, want het gaat maar door hoe onrechtvaardig hij dat allemaal vindt. Ontslag is hem een te zware straf.

Ja zeg, je mag nu eenmaal niet in dit land iemand vernederen en beledigen omdat hij tot een bepaald ras behoort. Ter herinnering: hij had het over 'sieg heil' en 'ga maar terug naar de gaskamers' wat bijzonder onkies is en een misdrijf. Natuurlijk moest het ziekenhuis hem ontslaan. Je kunt dat toch niet hebben dat iemand zo met ondergeschikten omgaat.

Hier was het een Jood en een arts en iemand die zich niet uit het lood liet slaan, zodat hij meteen klacht neerlegde bij het centrum voor gelijkheid van kansen. We weten dat eerdere klachten tegen hem tot niets hebben geleid en dat hem jarenlang de hand boven het hoofd is gehouden.

Het gaat hem niet om de beledigingen, het gaat hem om het machtsmisbruik van iemand die denkt dat hij meer mag omdat hij toevallig de baas is. We weten van andere minderheden wier klachten niet zo succesvol waren als deze, dat ze ook zijn beledigd en vernederd door de ontslagen orthopedische chirurg in kwestie.

In een heel ander vlak geldt dat net zo goed voor die andere dossiers inzake machtmisbruik. Vandendriessche Pol is nog niet uitgedoofd en daar komt Ghysen Jos om de hoek kijken. Nog steeds in leven, bewust en wel. Onversaagd in de volstrekte ontkenning van enig probleem.

Daar zijn veel vrouwen het slachtoffer van geweest  van seksuele grensoverschrijdende handelingen met machtsmisbruik. En ook kinderen in de kerk. Zulke priesters hebben we niet meer nodig.

Ik had gisteren nog een prettig moment dat ik werd geroepen bij een bejaarde priester die geheel dement in een gesloten afdeling voor alzheimer patiënten is opgenomen. Hij was gevallen en we keken of hij naar het ziekenhuis moest. Bij het doornemen van het dossier viel me op dat deze man al vier keer het laatste sacrament had gekregen. Vroeger heette dat het heilig Oliesel, nu de Ziekenzalving.

Het is een poging het sterven betekenis te geven, door voor te wenden dat alle zonden kunnen worden weggewassen voor het verscheiden om zich van eeuwige zaligheid te verzekeren. Er staat blijkbaar geen rem op het aantal keren dat je dit sacrament kunt ontvangen.

Ik zeg dat dus tegen die verpleegkundige, kijk eens hoe dikwijls hij het sacrament der stervenden heeft gekregen, en die moest lachen en zei: “maar het is dan ook een priester.” Waarop dan weer: “Die hebben dat meer nodig.”

Ik kwam niet meer bij. Het is humoristisch bedoeld en niet kwetsend, mochten sommige priesters deze website lezen.

De man die ik een paar dagen geleden ei zo na gedwongen liet opnemen kwam vandaag doodrustig naar de praktijk voor een raadpleging. Hij nam me niets kwalijk en bleek geheel tot inkeer gekomen. Hij is meegenomen door de politie nadat hij een paar dagen en nachten kabaal en stennis maakte.

Hij is in overeenstemming met de procedure onder politie-escorte naar een psychiater van wacht in een groot ziekenhuis gebracht, en die psychiater heeft mij niet gevolgd en de aanvraag verworpen. Betrokkene is geheel gekalmeerd en tot inzicht gekomen, en heeft het drinken gestaakt.  Met moeite en ik weet niet hoe lang het gaat duren.

Ik moei me echter niet met zijn behandeling, want daar heeft hij een pyschiater voor. Ik vind het niet goed wat hij neemt, maar ik mag me daar niet in mengen. Maar goed hij komt bij mij voor wat anders, in verband met papieren en dergeljke, die de psychiater niet kan of mag doen en die tot het terrein van de huisartsgeneeskunde behoren.

Het is een klein drama waarbij heel wat familieleden betrokken zijn, onder meer ook de neefjes en nichtjes die in sommige gevallen getuige waren van uit de hand gelopen scènes, alsmede de oude grootmoeder van tachtig jaar die nierinsufficiëntie vertoont en drie keer per week naar de dialyse moet.

Hij heeft nu besloten een behandeling te gaan volgen en de roeswekkende middelen te verlaten. Het wordt hoog tijd want hij is al redelijk beschadigd. De hele familie blijft er wel omheen staan. Al het geweld wordt weer vergeven en er wordt weer een poging ondernomen om het recht te krijgen.

Het is ongelofelijk wat sommige mensen opbrengen voor hun naaste. Zeker in het omgaan met geesteszieke patiënten vergt dat soms heel veel emotionele moed, intelligentie en uithoudingsvermogen. Zo een familie verdient het dan ook dat de beste zorgen worden aangeboden en dat is niet altijd vanzelfsprekend, gezien de schaarste van de middelen en vooral van de juiste mensen om al die zorg te verstrekken.

In de psychiatrie is dat bijzonder personeelsintensief want er is weinig wat je aan machines kunt over laten zoals op andere gebieden van de geneeskunde.

Je zult het niet geloven. Mijn site is vannacht voor de 44 duizend 444ste keer aangeklikt. Deze nacht gaan kijken om 2:39 en ik kon mijn ogen niet geloven. We zijn nu net een jaar bezig en het gaat in stijgende lijn, met steeds meer reacties en bijval.

Ik ben best wel in mijn nopjes met deze nuchtere,f cijfermatige vaststellingen. Meer veel meer nog met de inhoud van wat jullie hier aangeleverd hebben, jullie mijn lezers die ik hierbij warm omhels. Het is dankzij jullie allemaal een prachtervaring geworden, want het gaat niet alleen om mij, al schrijf ik al die pagina's vol. Het gaat ook om jullie.

Een jaar geleden gingen we naar Gran Canaria en nu gaan we naar Cyprus in mei. Het lijkt op een cyclus. Ik heb nog goed twee weken om de boeken te plooien. We zullen dan twee weken afwezig zijn en dan gaat de riem er af ook wat de website betreft.

Ik ben bijzonder gelukkig met de huidige levenscondities en we zullen maar hout vasthouden want als je zo een dingen begint te zeggen gebeurt er altijd iets. Maar goed wat wil je eraan doen. Kop in kas trekken en hopen dat het nog een tijdje mag blijven duren. De stilte in het oog van de storm.

Ik kan u met zijn allen niet voldoende danken dat u de reis meemaakt. Want ik heb ook de cijfers van het dagboek bekeken en dat zit maand per maand duidelijk in de lift, zeker nu we  voor het blogformaat hebben gekozen. Dat nodigt uit tot meer klikken, waar je vroeger veel langer na elkaar door zou kunnen lezen zonder nog extra te hoeven klikken.

Het toont wel aan hoe relatief de klik als eenheid van aandacht is. Hoe meer kliks hoe belangrijker je wordt in internetland, maar het is wel iets wat je kunt proberen te beïnvloeden en manipuleren. Zo objectief is het allemaal niet.

Maar 44444 is gewoon een mooi getal om het aantal kliks weer te geven. Hoeveel verschillende mensen erachter schuilen, geen idee. Dat is nou juist het mysterieuze.

Het zal tien jaar geleden zijn dat ik op vakantie vertrok naar het Zuiden, Frankrijk, en later Spanje.

Ik kwam daar in de buurt van de Périgord een menhir tegen op een warme zomerdag. In een distelveld. Het was een memorabele ontmoeting. Het was het begin van een langzame maar onverdroten heropstanding uit diepste diepten.

In de maand april van dat jaar, nu exact tien jaar geleden en nog voor die reis dus, had ik het vreselijk aan de stok met de Orde van Geneesheren in een zaak en de lokale Huisartsenkring in een andere zaak.

Ik kreeg het aan mijn maag. Alleen maar slecht nieuws en vooruitzicht op nog meer van hetzelfde. Ik besloot dan maar alleen weg te gaan want mijn foute man van toen wilde niet vertrekken. De teerlingen waren geworpen, maar dat besefte ik nog niet meteen.

Oradour sur Glane was een van mijn reisbestemmingen. Ik vond het indrukwekkend, echt een belevenis. Elk huis had een naaimachine. Dat was iets wat overbleef na het vuur, want het was van staal. Dus zag je overal wel het wrak van een naaimachine in de brandruïnes.

Ik heb daar een reeks van naaimachines gefotografeerd die naar mijn mening indrukwekkend is. Het is een openluchtmuseum en de bedoeling is dat he zo blijft als herinnering aan de uitroeiiing van de bevolking door de SS elitetroepen van de nazi's.

Ik wilde dat zien omdat de slachtpartij van Oradour sur Glane me is bijgebleven van de zwart-wit films die we kregen toegediend over de oorlogsgruwelen op school en tijdens jeugdkampen.

Ik vind het dan wel passend dat we eens de moeite nemen om zo een plaats te bezoeken zoals hier Oradour sur Glane. Het is een mystieke plaats die iets heeft van de soldatenkerkhoven van Ieper, of van Buchenwald, en natuurlijk Auschwitz bijvoorbeeld. De tempels van de waanzin, van mensen die elkaar hebben uitgemoord zonder maat of beperking.

Al die wreedheden zijn helaas geen verzinsels en we moeten er toch af eens bij stil staan. Het Heilig pastoorke van Ars bracht soelaas in mijn nooddruft. Hij was een man die goed kon luisteren. Zijn biechtstoel bracht veel mensen op de been.

Tien jaar geleden was ook de zomer van Iris. Het is allemaal niet te geloven hoe snel de tijd voorbijvliegt. Maar onvergetelijk is een en ander toch wel zeker gebleken. Het was een van de grote scharniermomenten van mijn bestaan.