De Ziele door Goddelijke genade verquickt.

Soo wort een Rosenhof met morgen-dau bespoelt,
Van 't Weste wintjen sacht en vriend'lijk aengeblasen?
Gelijck des Heeren geest mijn aengesicht verkoelt,
Nu ick in wederwil van al des vyands rasen.
Gegroent in 't Paradijs, door eene scharpe doodt,
Mijns Heeren bloemtjen ben, besprenght met sijnen bloede,
Dat hy uyt lout're liefde op mijne blaed'ren goot
Dat is een levens dau die 't geest'lijck lijf kan voeden.
Sijn kracht is mijne tuyn, sijn vriend'lijk aengesicht,
Mijn schoone sonneschijn; ô werelt toeft niet langer,
Gaet door den doodt uws selfs in 't ongeschapen licht,
In 't sterven wort uw gront van 't rechte leven swanger,
En baert het nieuwe kint, dat door Gods geest geteelt,
Sijn oorspronk schoon gelijckt, en met een volle weelde,
In eeuwigheyt voor Godt sijns vaders oogen speelt,
Een saligheyt, van my, noch niemant uyt te beelden,
ô Werelts wijsheyt dwaes vernuft, wat sijt ghy blindt,
En meent dat niemant, schoon hy breeckt door hel en sonden,
Het schoone Paradijs in desen leven vindt,
Neen van het oude dier en wordt het nooyt gevonden,
Maer 't nieu geboren kint, uyt Water en uyt Geest,
Wort van den Bruydegom geleyt in groote vreuchden:
En schouwt somwijl dat landt, daer 't voor geen uytgangh vreest,
Maer eeuwig wonnen sal, bekleedt met schone deugden.

Jan Luyken, Jesus en de ziel (1685)