Assepoes

Cendrillon in de Munt

Een sprookjesopera om het jaar mee af te sluiten. Wondermooi en nu eens een opera met een happy end. Ze krijgt haar prins en ze gaat niet dood. In de meeste opera's is het altijd het een of het ander. Hier niet. De opera vertelt gewoon het sprookje na, zonder veel zijwegen in te slaan.

Ik vond het een prachtig schouwspel, ook visueel met een slim bedacht decor dat snel kon omgevormd worden in iets anders, en toch altijd in dezelfde stijl. De kostuums waren deze keer uitzonderlijk mooi, nog meer dan we al gewend waren. Moeilijk om dragen voor de dames van het koor.

Dat koor heeft trouwens uitstekend werk verricht, niet alleen zingend maar ook dansend en acterend, allemaal anders en op bepaalde ogenblikken door elkaar, maar iedereen deed zijn ding. De mannen droegen buitengewoon mooie pruiken naar zeventiende eeuws model. De vrouwen individuele hoeden. Ik denk dan voornamelijk aan degenen die in het rood gekleed zijn en die zowat de koninklijke hofhouding vertegenwoordigen.

De fee viel eerst een beetje tegen, maar ze herpakte zich in het tweede deel. Cendrillon overtuigde van begin tot einde en acteerde en zong geweldig. De prins miste wat kracht, maar door zijn jeugdige verschijning was dat op een of andere manier plausibel. Mooie stem, en nooit schetterend.