Winterzonnewende

Het was bijzonder rustig vanavond in de praktijk, onder meer door toedoen van de nationale staking van de overheidsdiensten waardoor het openbaar vervoer plat lag. Het is ook een vorm van collaterale schade die wel niet te berekenen zijn, zoals ook het verkeer dat in de knoop lag, met een piek in de luchtvervuiling door al die stilstaande auto's met draaiende motor.

Gisterenavond was het hallucinant. Je kon over de auto's lopen. Het hele centrum stond er ovl van en je kon niet meer voor of achteruit. Het was al erg door toedoen van de kerstmarkt in het centrum van Brussel die daar weken blijft en het verkeer versmacht.

De donkerste nacht is nu voorbij, en vanaf nu gaan de dagen weer langer worden, dat is de enige zekerheid die je hebt, en ik kijk er elk jaar naar uit, naar die ommekeer ter gelegenheid van we winterzonnewende.

Ik merk in de praktijk dat de mensen snakken naar licht, in veel sterkere mate dan dat ze snakken naar warmte. Ik kan dan ook alleen maar de raad geven zichzelf van licht te voorzien. Maurice heeft de neiging om kaarsen aan te steken. Het is een manier om een lichtbron erbij te halen, die een zekere mate van psychologishe opbeuring met zich mee brengt, die buiten verhouding staat met de geboden lichtintensiteit.

Mensen zijn vaak ook agressiever in het verkeer vind ik, tijdens de eindejaarsperiode, wat het er niet gemakkelijker op maakt. Het is echt niet de periode van vrede en verstandhouding zoals je die voor ogen krijgt als je aan de kerstsfeer moet denken.