Hedendaags

Als je het allemaal een beetje goed wilt bekijken, ben je al gauw toch een paar uur bezig, met de Giardini alleen al, en dan is een mens visueel ook verzadigd. Je kunt niet dezelfde dag ook nog een keer het Arsenale verwerken. Gelukkig is het dubbelticket meerdere dagen geldig. Na het Belgisch paviljoen, is er een redelijk groot algemeen en gemeenschappelijk paviljoen te bekijken, met uiteenlopende werken bont door elkaar.

Halfweg is er de cafetaria, een kunstwerk op zich, met een uitbundig decor dat zich moeilijk in woorden laat omschrijven. Fel, mag je wel zeggen. Daar moet een foto bij, meteen een selfie, want rechts onder van het midden kun je twee keer mijn hoofd ontwaren. Ik mag wel zeggen dat ik mezelf een paar keren ben tegengekomen los van elkaar in verschillende paviljoenen van de Giardini.

Het is de grootste tentoonstelling van hedendaagse kunst die ik ooit heb gezien. Ik ben daar nu nog altijd diep van onder de indruk. Echt waar. Het laat zich niet samenvatten. Het is gewoon diep genieten om daar tussen al die beelden, foto’s en schilderijen te lopen. Elk land doet maar wat. Alleen het Griekse paviljoen was gesloten. Geen geld meer voor cultuur wellicht in dat veelgeplaagde maar bijzonder sympathieke land.

Het is uitgerekend in dat Griekse paviljoen dat Peggy Guggenheim begin jaren vijftig van de vorige eeuw haar verzameling voor het publiek van de biënnale tentoonstelde, nadat ze ermee uit de States teruggekeerd was, en een plaats zocht om haar museum te stichten, die ze in Venetië gevonden heeft. Het was ons dus niet vergund de ruimte te zien waarin dit gebeurde.

Japan en Korea vielen me op als bijzonder goed geslaagde geheelkunstwerken. Israël deed iets met schimmels waar mijn gezelschap niet goed van werd. Het paviljoen van Venetië zelf was een droom voor degenen die de decadentie van de achttiende eeuw met weemoed herdenken. De wufte tijden toen mannen pruiken droegen.

Venetië was een onafhankelijke republiek met een gekozen Doge aan het hoofd, tot Napoleon daar rond de eeuwwisseling een einde aan stelde. Na de nederlaag van de Franse keizer viel het in de negentiende toe aan Oostenrijk tot het opging in het eengemaakte Italië. Vandaag is het een schim van zichzelf, maar wat voor een schim! Een van de mooiste plaatsen op aarde. Iets om lang na van te genieten.