Snelweg

Ik ben met de auto naar Rüdesheim gereden waar ik overnachtte en de plaatselijke sfeer opsnoof, gekruid door een bijzonder soort Duitse vrolijkheid. Nogal volks in de zin van weinig verfijnd, zo op het eerste gezicht, maar dat mag geen oordeel zijn, dus ik heb dat niet gezegd.

Vervolgens ging het op de Autobahn naar München, in de snelle Alfa Romeo Stelvio met opera in stereo. Isoldes liebestod. “Mild und leise wie er lächelt” Het mooiste wat er is in de operageschiedenis. Met pieken van honderdtachtig kilometer per uur.  Al die emotie in die vrouwenstem en in die diepgravende muziek.

Ja Wagner is my guilty pleasure zoals dat tegenwoordig heet. Een pekelzonde. Daar krijg ik echt een kick van. Tristan und Isolde op de Autobahn naar München. Drie keer achter elkaar de liebestod. Je zit daar alleen aan het stuur en je kunt eindelijk eens opzetten waar je zin in hebt, zonder dat je iemand kunt storen.

Voor een keer in je leven een moment zonder snelheidsbeperking. Lang kant dat nooit duren maar het was toch een moment van opperste genot in mijn leven. Ik kan dat niet beter uitleggen en ik weet niet of iemand dat kan begrijpen.

München zelf viel een beetje tegen. Mooi hotel maar de stad was comateus. Op een zondagmiddag in Augustus leeft er niet veel. Het kwam loom en suf, zeg maar bewusteloos over. Er was geen pret te beleven, daarom ’s maandags snel doorgereden van München naar Venetië. Op 24 kilometer ervandaan, in het kleine stadje Dolo, huurden we een woning voor ruim een week.

Het sympathieke dorp vormt niet alleen een uitstekend uitvalspunt niet alleen naar Venetië maar ook naar Padua en Vicenza. Laat dat nu net de cocktail zijn waaruit de eerste week is samengesteld. Ik weet niet of dat ik haar allemaal ga vertellen, maar voorlopig ben ik er wel nog vol van.

Om met Venetië te beginnen, ben ik een dag of twee alleen daar naar toe gegaan, in afwachting van het verdere gezelschap dat later in de week zal arriveren.