Duizelingwekkend

Net van de vakantie bekomen en alweer aan het werk. Morgen fris weer op. Het was een geweldige reis moet ik zeggen. Van Venetië met haar biënnale, naar Padua en Vicenza, de Palladio-stad. Later naar de bergen omheen Trento.

Overweldigende visuele ervaringen van de moderne en van de klassieke kunst, en duizelingwekkende vergezichten in de Dolomieten. Een laag cultuur en een laag natuur. Wat kan een mens meer wensen?

Om met de overdosis aan moderne kunst te beginnen die de Biënnale biedt. Venetië in augustus is met toeristen overdekt op de bekende plaatsen zoals San Marco en Rialto. Daarbuiten is het verrassend rustig en aangenaam. De boten waren wel vol moet ik zeggen, want je moet natuurlijk de hele tijd de boot nemen.

Daarnaast moet je ook veel lopen, want er zijn geen auto’s en fietsen mag ook al niet, om van zwemmen nog te zwijgen. Allemaal Verboten. Gek toch voor ons Vlamingen met onze diesellucht. Nu goed voor die Biennale heb je wel twee dagen nodig en dan ben je gaar. Mijn kop zat goed vol.

Ik ben ook twee keer naar Murano geweest om het glas te zien. Ik zie wel iets wat ik zou willen hebben. Ik ben voorlopig al bezweken voor de mannentorso die we daar hebben aangeschaft. Foto in bijlage. Er was er een andere maar die was te veel coiffeur en daarom is het deze geworden, in geoxideerd glas. Beetje ruig.

Het moet niet te expliciet zijn, vind ik, maar het moet ook niet gesteriliseerd overkomen. Dat is nu net de juiste balans die we in de hedendaagse kunst zoeken. Dat is het boeiende van de Biënnale, dat je in korte tijd een overzicht krijgt van wat er vandaag in de wereld gaande is, en dat is een bont allegaartje, maar ongemeen boeiend.

En dat allemaal in het Venetiaanse decor van renaissancegevels met de voeten in het water. Er is wellicht niets mooiers te zien op aarde dan dit spektakel van schoonheid en verval. Het is iets om nooit te vergeten.