Oriëntatie

Af en toe moet een mens eens een streep kunnen trekken. Daarom niet elke dag, maar nu eens en dan weer. Het is tijd dat al de zorgen om het wereldleed eens opgeborgen worden. Even alle tellers op nul zetten, om adem te kunnen halen. En dan start het allemaal opnieuw, maar heb je toch even het gevoel, bij te zijn gekomen.

Ik heb de laden leeg gemaakt, en alle lopende thema’s stopgezet, om een geheel nieuw toe te laten. Je kunt niet iets beginnen, als je niet eerst een leegte schept. Kaalslag van alle projecten en perspectieven, om onbevangen met een kersverse uitdaging te kunnen beginnen. Dat vergt enige moed, om alle schappen uit te ruimen.

Dat is het moment dat de vertigo van het niets uitkiest, om zich voor te doen. Die duizeling die je bevangt, als jij je over de holle leegte buigt. Losgerukt uit de dagelijkse wisselwerking met de omgeving, met alle recente geheugenresten gewist, als een computer die geheel hersteld in de fabriekscondities heropstart, is er de angst dat er niets is, om het over te hebben.

We hebben het al over zoveel gehad. Wat blijft er dan nog over? De essentie wellicht. De kern van de poedel, waar we omheen cirkelen zonder hem ooit aan te kunnen raken. Als we al beseffen dat er een essentie is. Meestentijds zijn we met wat anders bezig. Maar niet, in dat zwijmelmoment dat we dreigen ons evenwicht te verliezen, nadat alle tafels schoongeveegd zijn.

Ik ken een paar mensen die dat de hele tijd hebben die vertigo en die evenwichtsstoornissen die er het gevolg van zijn. Dat is lastig, en het is moeilijk om blijven vol te houden. Daarom wellicht dat de meeste stervelingen zich liever overleveren aan de verdoving van de dagelijkse hyperactiviteit. Altijd maar druk, druk, druk. Lopen om overeind te blijven.

Liever dat dan de blik naar binnen te richten en onze innerlijke leegte te overschouwen. Daar gaapt een wijde kloof die we liever niet inkijken. Toch moeten we ons zichtvermogen trainen om dat af en toe wel eens te doen, en een ogenblik van stilte toe te laten, om de ziel tot rust te laten komen, en ruimte voor een nieuw evenwicht te maken.

We hollen altijd maar door, maar als dat niet in de goede richting gebeurt, schieten we niet op. Nu is er voor mij zo een moment gekomen, dat ik even moet stilstaan om de juiste zin te kiezen.