Of wahabisme?

Ik kan niet aan de verleiding weerstaan een paar kanttekeningen te plaatsen bij het artikel van Johan Sanctorum, zie de link van gisteren. Ondanks de mooie naam is hij geen vriend van de godsdienst, maar dat is zijn goede recht. Wat hij hier doet is het verhaal vertellen hoe de Islam in België georganiseerd is geraakt zoals hij nog altijd nu is, helaas sterk beïnvloed door vreemde mogendheden, waaronder Saoedi-Arabië, Marokko en Turkije de voornaamste zijn.

Bij de laatste twee staat dat nog enigszins in verhouding tot het aantal inwoners van ons land die een band met een van die die staten hebben, en dus ook met de manier van godsdienst beleven die in hun oorsprongsland gebruikelijk is. Wat de Saoedi’s betreft, is dat verband met een hier verblijvende bevolking er niet. Wat er wel is, dat is elk jaar een zak geld, en daar worden mensen van betaald die het woord Gods moeten verspreiden, maar dan wel in de wahabitische versie.

Dat is een puriteinse lezing van de koran die teruggaat op een ziener uit de achttiende eeuw Mohammed ibn Abd al-Wahhaab (1703 – 1792.) Zijn leer kun je een vorm van het salafisme noemen, en zijn volgelingen maken zelf gewag van al Salafiya om hun eigen stroming te benoemen, maar eigenlijk zijn het geen salafisten, want die heb je al langer en zo een beetje overal. Het zijn ook geen neo-salafisten, waar we nu zo een last van hebben.

Oorspronkelijk wilden salafisten terug naar de bron willen, van de tekst zelf van de heilige schrift, en naar het leven van de vroege moslims onder de eerste vier kaliefen. Dat is een nostalgische herinnering die ons doet denken aan de manier waarop wij de eerste christenen zien, die in de eerste eeuw na Christus leefden. Velen menen in de stichterstijd een inspiratie te vinden waaruit ze dan de kracht putten om het eigen leven gestalte te geven.

Op zich is dat niet verkeerd en er zijn veel scholen aan te wijzen die naar de oertijd verwijzen, maar daarom nog niet schadelijk zijn. Het loopt fout als er geld of geweld komt bij kijken, want geld is geweld.  Zelf kan ik geen vriend zijn met wahabieten noch neo-salafisten, die vaak elkaar niet kunnen luchten trouwens. Ik heb niets op met radicale toepassingen van de Islam die de gelovigen beknotten en gebruik van geweld niet schuwen. Dat heb je niet in het pure salafisme. Maar goed. Het is geen tijdperk van nuance tegenwoordig.