14. jan, 2017

De schouder

Eronder

Laten we ophouden met zeuren en zaniken en de hand naar elkaar uitsteken, liever dan een vuist te tonen. Ik word soms een beetje naar, van al die bitsigheid en al dat apezuur dat we in 2016 hebben moeten meemaken. Sorry dat ik er nog een keer over begin. Je ziet nu dat open fora worden afgesloten op de nieuwssites van televisiezenders en kranten, omdat er zoveel haatmails worden geschreven.

Daarbovenop krijg je nu het verschijnsel van ‘fake news,’ of nepnieuws. Er wordt op internet van alles verteld dat gewoon niet waar is. Keiharde leugens worden journalistisch verpakt, en ontelbaar veel mensen tuinen daar in. Vaak wordt dat nepnieuws dan ingezet om extreme standpunten te staven en achterdocht te verspreiden. Dat lukt wonderwel.

Als je het maar vaak genoeg herhaalt, zal het wel blijven plakken. De waan wint het van de waarheid. Wij zijn op zoek naar opwindende dingen en zo lang alles goed verloopt is de dagelijkse werkelijkheid in wezen saai en voorspelbaar. Dat nemen we als gegeven aan, in de illusie dat het voordeel waarvan we genieten, eeuwig zal duren.

Er lopen blijkbaar heel veel lieden rond met gevoelens van woede en ergernis, omtrent de staat waarin het land, om te beginnen met de eigen omgeving, zich bevindt. Iedereen ziet ook alleen maar dat stuk van het grotere geheel, dat het meest nabij is. We mogen allemaal mopperen en morren, maar tegen het einde van de dag, hebben wij bij niets meer te winnen dan bij de status quo.

Als we veranderingen willen, dan kan dat alleen als we de huidige toestand aanvaarden, dat is de hele paradox. Je kunt de samenleving pas verbeteren als je haar bewaart. In het andere geval krijg je alleen maar vernietiging en verwoesting. Daar wordt bij de eindafrekening niemand beter van.

Er is een zekere mate van rijkdom en welstand in dit land. Die moet alleen maar beter verdeeld worden, zodat de mensen aan de onderkant van de maatschappij meer kansen krijgen. Dat is iets wat we kunnen doen, of tenminste ervoor ijveren. Dat lijkt me beter dan ieder voor zich, en de sterkste bedient zich eerst, zoals nu het geval is.