Beeld van Europa

Je zult maar een vluchteling zijn uit een achterlijk oorlogsgebied.

Je komt naar Europa, dat altijd zo hoog van de toren blaast over de mensenrechten en open grenzen, maar wat vind je hier? Landjes die hun zuidergrens gesloten, en hun noordergrens open proberen te houden, zodat zo weinig mogelijk vluchtelingen blijven plakken. Prikkeldraad en bordjes met verboden te voederen. Gekibbel en de opkomst van ranzige figuren in de politiek. Lieden die beweren de verworvenheden van de Europese beschaving te willen bewaren, maar ze in werkelijkheid teniet doen.

Daar zijn voorbeelden van te noemen. De afbraak van het asielrecht die in de agenda van de nationale volksarmee NVA geschreven staat. Het leger in de straten. Big brother. Mensen die de nacht op straat doorbrengen om een school voor hun kinderen te reserveren.

Alleen zeer wanhopige mensen zullen het in hun hoofd halen naar Europa te vluchten, waar iedereen alleen maar altijd ontevreden is. Zeuren, zeiken en zaniken over de prijs van de diesel en de tampontaks.

Europa is niet meer wat het ooit was. Het gevoel van hoop op vooruitgang en ontwikkeling, zoals we dat ooit hadden in de jaren zestig en zeventig, is decennium per decennium geslonken, net zoals het poolijs, door een onomkeerbare opwarming van het sociale klimaat.

Er zijn geen opwindende doelstellingen meer te bedenken, en we weten dat we er op achteruit zullen gaan. We zitten al met velen op een schip verzameld dat stilaan sleet vertoont en min of meer uitgewoond is, en daar komen ineens horden vluchtelingen op ons af die ook aan boord willen klimmen. Ja, het is beangstigend. Dat moeten we grif toegeven.

Wat moeten ze straks van ons denken, wanneer ze de taal machtig zijn geworden en terugkijken op de periode die ons samenbracht. Is het een beeld van xenofobie dat we willen verspreiden, of kunnen we rustig reageren en al de rijzende problemen aanpakken? Zoals Merkel, er zich doorheen ploeteren, zoals ze altijd doet. Maar altijd fatsoenlijk blijven, met een zelfvertrouwen à a Churchill.

Ne point espérer pour agir, ne point réussir pour persévérer.