Anderen

Er zijn de afgelopen twintig jaar in de dagelijkse praktijk vele vluchtelingen en asielzoekers door mijn handen gegaan. Ik vind dan ook, dat ik me mag mengen in het debat.

Het beroep van huisarts heeft het voordeel dat je met je patiënten een relatie over de tijd opbouwt. Je ziet hen evolueren in de tijd en je krijgt een beeld van het parcours dat ze afleggen.

Nou, dat valt nogal mee. Zo kun je meemaken hoe zij zich in ons land een weg zoeken, en hopelijk een plaats vinden.

Uiteindelijk wil de overgrote meerderheid altijd hetzelfde als iedereen: wonen, werken, consumeren, en als het even kan participeren aan de moderne samenleving. Ik ken zo heel wat gezinnen die een toonbeeld zijn van vlijt op school en op het werk.

Mijn ervaring is dat zowat iedereen niets liever zou doen dan leren en werken. Dat is bij hen niet anders dan bij ons. Dat mag ook een keer gezegd worden in een verstikkend klimaat waar de hele tijd met de vinger wordt gewezen naar de ‘anderen.’

Van een leien dakje loopt dat meestal niet.  Een vaak gehoorde opmerking is dat het de vreemdelingen erom gaat van allerlei uitkeringen te profiteren en zonder te werken in weelde te baden. De realiteit voor degenen die ik in de praktijk zie passeren is meestal veel ellendiger dan dat.

Ze moeten hun weg vinden in onze ingewikkelde maatschappij, met allerlei brieven en papieren, plichten, bijdragen en belastingen. Ze moeten aan allerlei eisen voldoen, waar ze nooit van hebben gehoord. Neem nu de gescheiden huisvuilophaling; Ik kan aannemen dat dit in veel landen van oorsprong, en met name in oorlogsgebieden een onbekend gegeven is.

Ik stel me in hun schoenen en ik merk dat onze samenleving voor hen absoluut niet de rode loper uitrolt die sommigen zich inbeelden.

Nee. Veel weelde zie ik aanvankelijk niet, tijdens de beginjaren van het integratieproces. Ik zie armoede en slechte behuizing, gebrekkige verzorging en onwetendheid. Met vooroordelen zullen we dat niet oplossen. Voorlichting en opvoeding lijken me meer aangewezen.