Nefast voor de feestvreugde

Ingrid stelt daar een goede vraag: “Waarom raakt het je zo dat er een familielid deze opvattingen heeft?”

Ja hoe zou dat komen? Het gaat niet louter om de ideologie van gelijke rechten, al kan ik daar ook een boom over opzetten. Ik zou allerlei filosofische gronden kunnen aanhalen, maar ik ga dat niet doen. Het voornaamste probleem is van persoonlijke aard en heeft met de samenstelling van mijn gezin te maken. Ik heb nu eenmaal een half Marokkaanse dochter en een vol Afrikaanse man. Ik wil daar absoluut geen publiciteit voor maken, maar ik schaam me ook nergens voor.

Dan is het niet zo vrijblijvend als je steeds weer blootgesteld wordt aan denigrerende opmerkingen over Marokkanen en Afrikanen. Als dat buiten de familie voorkomt, kun je gemakkelijk je conclusies trekken, zo van nou die mensen moeten we niet meer. Als het van de verwantschap komt, dan is het heel moeilijk om voor dat dilemma te staan. Dan moet je ofwel erin meegaan, en dan pleeg je verraad aan die andere helft van de familie, of je moet er wat van zeggen, en dan krijg je ruzie.

Ik zou natuurlijk de eer aan mezelf kunnen houden en alle betrekkingen opzeggen. Daar heb ik echter geen zin in. Ik wil niet chargeren. Ik wil zeker niemand kwetsen.Ik stel alleen met enige bitterheid vast dat de herhaling van allerlei racistische uitlatingen tweedracht zaait in de Vlaamse families. Er zijn meer en meer mensen met een gemengd huwelijk. Die voelen zich op de lange duur niet meer zo welkom.

Ik ervaar het overheersende discours, dat haat en argwaan omtrent vreemdelingen sticht, als bedreigend en kwetsend. Het gaat echt niet om een persoon die het een keer doet. Het is een breed voorkomend verschijnsel in Vlaanderen. Het is al meer dan twintig jaar bezig, en het wordt niet beter maar slechter. Het racistisch discours is salonfähig geworden en ik hoor het overal. Meestal zegt niemand er wat over, maar mij komt het de strot uit.