Nieuwjaar

Het is het moment van de goede voornemens.

Er is iets wat me dwars heeft gezeten, en dat er eens uit moet. Ik heb in dit medium een paar keer over racisme gesproken en dat in verband gebracht met een familielid. Ik had dat beter niet gedaan, want nu heeft het de schijn van een persoonlijke aanval gekregen. Sorry dus, mijn excuses.

Ik neem me dan ook voor elke zweem van persoonlijke aanval in de toekomst te mijden, en de familie niet erbij te betrekken. Hoewel het probleem van het racisme binnen de familie in het algemeen en onze familie in het bijzonder daarmee nog steeds niet uitgeklaard is.

Hoe moeten we daarmee omgaan? Ik weet het blijkbaar ook niet.

Ik kan toch ook niet onder stoelen of banken steken hoe ik daarover denk. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik op een familiebijeenkomst of eender waar elders mijn mond zou moeten houden. Daar is hij net iets te groot voor.

Ik kan me niet bedwingen. Als er mij iets op de lever ligt, dan moet het me van het hart. Anders draait mijn maag om. Daarmee is wellicht alles over deze onverkwikkelijke zaak gezegd.

Het is ongemerkt een apostolaat geworden, deze strijd tegen de dagelijkse vreemdelingenhaat, en dat was eigenlijk niet de bedoeling. Toch niet dat het zulke proporties zou aannemen. Minder mag ook.