Omtrent middelengebruikers

Er zweeft me nu een hulpverleningsmodel voor ogen, dat nog teruggaat naar mijn inzet in het Aidstijdperk van de jaren tachtig, toen de ziekte nog taboe was, en vooral dodelijk. Zo stond ik mee aan de wieg van het buddy-systeem voor Aidspatiënten als oprichtend voorzitter van de vereniging die daarmee bezig was. Het was een zeer inspirerende periode moet ik zeggen.

Wat de opvang van middelengebruikers betreft, die ons nu bezig houdt, had ik een benadering in de zin van een buddy of coach functie voor ogen. De hulpvrager doorloopt een intakeproces dat twee gesprekken vergt, met minstens twee van ons, en wel die twee die het snelst beschikbaar zijn. Die twee brengen verslag uit bij de groep en de gebruiker wordt wel of niet opgenomen in het programma.

Vanaf dan zal een van ons optreden als coach, bijgestaan door een co-coach die in de achtergrond opereert. Het is de bedoeling dat de buddies of coaches een stukje opleiding krijgen in de materie, en vooral wat je niet moet doen: preken en proberen te bekeren. Het zal beginnen met veel luisteren, en niet vertellen hoe het moet.

De grondstof van wat we aanbieden is meditatie en ontmoeting. De hulpvrager krijgt begripvolle gesprekken, emotionele ondersteuning en praktische bijstand, bijvoorbeeld bij het vinden van een woonst, of in het gebruik maken van de hulpverlening. We zullen de gebruikers er altijd toe aanzetten zoveel als mogelijk gebruik te maken van de zorg en de hulp die er voorzien is.

Vaak vallen ze daar buiten, wellicht grotendeels om dezelfde redenen als waarom vele druggebruikers buiten alle voorzieningen vallen en in een isolement terechtkomen, dat het middelengebruik onderhoudt. De bedoeling is hen uit die vicieuze cirkel te tillen, maar dan moet er natuurlijk wel ook heel wat van hen komen, in termen van inspanningen en keuzes.

Proberen deze mensen tot meditatie te brengen, vormt een uitdaging op zich. Ik zorg al die jaren al voor vele gebruikers die ik heb zien passeren, en ik denk dat juist deze populatie open staat op en behoefte heeft aan een spirituele benadering van de levensproblemen, die er altijd zijn. Er zal meestal niets bij mirakel veranderen, maar het zal integendeel moeizame arbeid en geduld kosten, om zover te komen dat die persoon weer vat op zijn leven krijgt.