Op voorwaarden

Wat schiet je daar nu mee op, dat we met zijn allen de vluchtelingen gaan pesten? Kankeren op de Arabieren en kwaad spreken van de Islam. Wie wordt daar beter van? De vluchtelingen, de Arabieren en de Moslims, die vaak met elkaar verward worden, zeker al niet. Op het ogenblik dat blijkt dat die mensen hier zijn en voor onze neus zitten, is het te laat om nog te jammeren over het beleid van de vorige regeringen.

Ik zie in dat beleid trouwens maar een constante: dat er een administratieve hordenloop wordt georganiseerd waarbij de nieuwkomer door alle hoepels moet springen, zodat hij niet het gevoel zou kunnen krijgen dat hij hier welkom is, want dat zou nog meer van zijn soortgenoten aantrekken. Dat is de mentaliteit die in dit land overheerst en die zich maar al te zeer laat voelen.

Die inwijkelingen moeten zich vooral niet indenken dat ze hier met hun gat in de boter gevallen zijn, om nog eens een Vlaamse uitdrukking van stal te halen. Nee het moet bij elke stap duidelijk zijn dat het niet zomaar vanzelf zal gaan, en dat de overheid klaar staat met ervaringsklassen en inburgeringsparcoursen. Wie niet luistert, krijgt van de roe.

En dat steevasten met een eisende noot in de stem. Ja dan denk ik wel eens, moet het allemaal zo streng en grimmig. Kunnen we niet gewoon aardig zijn tegen die mensen die weet ik welke ramp in hun leven zijn ontvlucht. Laten we elkaar wat ademruimte gunnen, zodat iedereen op verhaal kan komen. We zullen moeten leren aanvaarden dat er elk jaar toch een aantal is dat door de mazen van het net glipt.

Natuurlijk willen die mensen mee-eten van de welvaartskoek die we op onszelf toegesneden hadden, aangezien onze rijkdom de ogen uitsteekt en de afgunst wekt van de rest van de planeet. Niet dat we ons fortuin eraan te danken hebben, dat we zoveel beter zijn dan anderen, of dat we meer werken. We vinden ons maar al te graag superieur met onze democratie en onze sociale zekerheid, misschien niet geheel bewust hoe beiden in gevaar zijn.

We moeten proberen de wereldbrand te blussen. Dat zal niet zonder internationale samenwerking gaan. Op dit ogenblik is die op sterven na dood. Laten we hopen op betere tijden, en intussen moeten we ons wel van onze menselijke plicht kwijten, en voor de meest behoeftigen zorgen. Onze welstand kan dat wel verdragen.