Het gespleten koninkrijk

Prachtige week doorgebracht in de streek van Manchester, in het Noorden van Engeland. Gezien vanuit de Lage Landen is het moeilijk om voorbij Londen te kijken, en toch ligt daar een prachtig land dat wij niet kennen, hoewel het toch vlakbij ligt. Een dagje rijden met de auto of met de trein, of een uur met het vliegtuig. Niemand die ik ken komt op het idee daar op vakantie te gaan.

Zelf was ik ook niet op het idee gekomen als we niet iemand hadden leren kennen die daar woont en die ons uitnodigde. Op die manier hebben we kennis gemaakt met de plaatselijke bewoners. Het is een heel keurig, hartelijk, spontaan en grappig volk moet ik zeggen. Ik ben echt onder de indruk. Je voelt je overal waar je komt meteen thuis. Heel wat anders dan het knorrige Vlaanderen dat ik wel eens waarneem.

Maar we gingen niet zeiken. De meesten kennen Frankrijk natuurlijk, Frankrijk, Duitsland en Oostenrijk. Iedereen is daar geweest. Maar hoeveel zijn er die Londen voorbij raken in het Verenigd Koninkrijk, dat op dit ogenblik bezig is zijn toekomst grondig te overleggen. Ze zijn daar wakker geschrokken door de Brexit, en ik had het gevoel dat de natie zich achter Teresa May wil scharen.

Dat was de mening van onze gastheer, een gepensioneerde man met een bescheiden tot behoorlijk inkomen. Het socialistische alternatief van Labour slaat niet aan, ook al omdat het weinig geloofwaardig is, van wat ik uit de pers heb kunnen vernemen. Niet dat ik hier een politieke analyse wil beginnen.

Het is dat ik daar bewuste mensen tegenkom, die erg bekommerd zijn om het behoud van het maatschappijmodel dat hen altijd voor ogen heeft gezweefd, zeker mensen van die generatie. Ze willen het niet graag om zeep zien gaan, en de politicus die dat belooft, heeft het tegenwoordig voor het zeggen in de meeste landen die ons omringen, met inbegrip van Noord-Amerika. Dat is de hele slogan geweest van Meneer Trump: “Make America great again.”

We hebben te maken met een identiteitsdiscours. De politicus die een identiteit belichaamt waar mensen zich rond kunnen scharen kan goed scoren, zeker als hij meer emotioneel dan rationeel overkomt. De intellectuele bestuurder staat in een kwade reuk in deze benarde tijden. Ik schreef het allemaal al eerder, maar het komt nu weer op.