Naar Remich

Op de weg terug uit Italië hebben we hier en daar nog een badstad aangedaan, met name Baden-Baden en Remich. Door toedoen van booking-com kun je soms een deal vinden die de toegang van een wellness-paradijs wat lichter maakt. Zo konden we twee keer een overnachting versieren die zonder meerprijs toegang geeft tot de hotelfaciliteiten zoals zwembad, hammam en sauna om nog maar dat te noemen, en om een bescheiden idee te geven.

Het is bijzonder ontspannend en goed voor lijf en leden. Je kunt er ook sporten, wat ik persoonlijk niet gedaan heb, op het zwemmen na dan, maar mijn gezelschap wel. Een eindje lopen of fietsen op zo een machine en hij is weer een ander mens. Maar dat terzijde.

Op een gegeven moment lig ik languit op een trans-at naast het zwembad in mijn witte sponzen XXL badjas relax om me heen te kijken. Een paar meter verderop naar links zit een voornaam stel op leeftijd dat zich van het Engels bedient zoals het in op de Britse eilanden klinkt. Die zaten daar heel rustig te chillen om eens een modern woord te gebruiken, lekker ontspannen.

Op een gegeven ogenblik staat de vrouw op en loopt ze  langs de rand van het zwembad voor me langs, om zich naar de andere hoek van de hal te begeven, waar de gekoelde drinkwatertap staat. Daarvoor dienen de rode plastic bekers die naast de tap staan.

Ik zie dus dat zij daar tot de ontdekking kwam van iets dat ik al wist. Al de rode bekers waren al gebruikt. Het brave Britse mens gaat naar de drinkwatertap, maar ze vind er geen schone beker meer. Nu had ik net twee glazen gevuld, maar er bleek dat er een te veel was, want mijn gezelschap had zich al bediend en beschikte reeds over zijn eigen rode beker.

Ik had daar dus een vol glas over, dat ik op een tafel apart had neergezet, voor het geval het iemand zou gerieven. Ik meen dus dat het mijn plicht is haar dit ongebruikte glas aan te bieden. Niemand was er aan geweest. Ze had het kunnen spoelen en vullen. Ze ging niet in op mijn voorstel, maar ze keek nog eens in het kastje en ging dan terug naar haar hoek van de zwembadgalerij, zonder drinkwater.

Terwijl ze voorbij komt, zegt ze tegen mij, tongue in cheek: “It’s a hard life.”

Waarop ik niets anders wist te bedenken dan: “It’s not that easy to be a star, dear.”