De einder

De verre horizon zet aan tot dromen en hij lokt ons met zijn aantrekkingskracht.

Dikwijls zijn we er letterlijk helemaal door naar voren gebogen. We zijn op hem gericht. De horizon is de  denkbeeldige, maar zichtbare plaats waar hemel en aarde samen zullen vloeien, en waar de lineaire spanning van vluchtlijnen in één enkel verdwijnpunt definitief opgeslorpt zal worden.

We dromen van een uiteindelijke verwezenlijking. De vluchtlijnen zullen dan tot rust komen, wanneer zij elkaar ontmoeten. De horizon is de belofte van morgen, daar in de verte, die het heden en het alledaagse voorbijgaat. Daar eindigt het hier. Eraan voorbij begint het gindse.

Eenieder die zich ooit een beetje met perspectieftekeningen bezighield, weet dat tijdens de antropocentrische Renaissance het centraal perspectief uitgevonden werd, wat het individu tot absoluut centrum van de wereld uitriep. Alle lijnen worden er samengebundeld naar het individuele standpunt. De horizon bevindt zich precies op de ooghoogte van het individu en op die horizonlijn bevindt zich het vluchtpunt, recht voor het standpunt van de toeschouwer.

Wij creëren zelf onze eigen horizon. De horizonlijn is totaal persoonlijk en individueel. Ze staat en valt samen met ons individueel standpunt. Hij wandelt met ons mee. Deze beloftevolle persoonlijke horizon ligt niet stil. Hij volgt ons. Hij is rusteloos zolang wij rusteloos blijven en gaat liggen wanneer we uitrusten. Hoe vlugger we lopen om hem te bereiken, hoe sneller hij terugwijkt. Hij slipt steeds verder weg.

De magnetische kracht van de persoonlijke horizon valt in duigen wanneer we beseffen dat elke belofte op die persoonlijke horizon, elk “ missing object”, een nieuwe en nog dringender belofte of “missing object” creëert.  De betovering wordt verbroken wanneer we niet meer blind geloven in de absolute waarde ervan, en zo verwerpen, dat het heden door de belofte van een toekomst opgeslorpt wordt, die alsnog zonder substantie is. 

Wanneer blijkt dat alle lijnen niet in één enkel vluchtpunt op onze persoonlijke horizon meer te bundelen zijn, bloeit een ongelofelijk wijd en breed panorama open. Dan vallen we niet meer samen met één enkel punt, daar op een ingebeelde horizon, maar merken we opeens dat we voelbaar verbonden zijn met alles wat ons omringt. De dominante individualistische cultuur van de enkele ‘afgesneden’ persoon en persoonlijkheid valt weg. We worden immens.