De tijd van toen

Vroeger was er een tijd van toen, maar nu zijn er meerdere.

Zolang je jong bent, is er alleen maar de prille jeugd, die als tijd van toen mag gelden, maar naarmate we vorderen in de jaren komen er steeds meer tijden van toen bij. Van de jaren vijftig tot nu, waar we de jaren tien van de eenentwintigste eeuw schrijven.

We hebben de gewoonte aangenomen dat verloop voor het gemak in decennia in te delen. De tijd van toen die me misschien het meest is bijgebleven, zijn de jaren tachtig. Iemand die er altijd is geweest, is de ouderdomsdeken van de Nederlandse dichters, Remco Campert.

Naar aanleiding van een lovende bespreking van zijn recente bundel ‘Nieuwe herinneringen,’ kwam ik op het bijgaande sonnet, een van twee bijdragen tot het Myriade opdrachtthema ‘de tijd van toen.’

“De toon is zoals vaker in Camperts werk melancholisch. Maar op een manier dat het niet ergert, het wekt eerder begrip bij de lezer. Gedichten over wat had kunnen zijn. Maar ook weemoedige terugblikken op gelukkige momenten in zijn leven en het besef dat die momenten niet meer terugkomen.”