Ode aan Remco Campert

Een jaren vijftig filmpje bracht herinneringen,
Aan de verschoten kleuren van de tijd van toen.
Een boer op klompen in een blauwe boezeroen,
En vrouwen die in klederdracht elkaar verdringen.

De dichter mag weemoedig het verleden zingen,
De horzel in de pels van ‘t burgerlijk fatsoen
Kan met het nu in al zijn goorheid weinig doen.
“De poëzie is de bevestiging van dingen.”

Geschiedenis geschreven, veraanschouwelijkt
Met lichtvoetige schreden nadert hij de honderd.
De houdbaarheidsdatum is nagenoeg bereikt.

Onthutst een beetje, maar nog niet echt overdonderd
Leeft hij nog zo een beetje, zij het afgezonderd,
En door bewonderaars bijna vergoddelijkt.

Pasquino nieuw