Mijd u

Mohammed is het zegel der profeten. Hij sluit de openbaring af. Na hem is er geen plaats meer voor profetisch spreken, waarbij een mens meent in naam van God het woord te mogen voeren, want dat is wat een profeet doet. Op een bepaald ogenblik is de heilige schrift vastgelegd en niemand kan daar een woord aan toevoegen. Het ligt voor altijd vast.

Toch zijn er nog altijd mensen die dat willen proberen, en die denken dat ze een mandaat hebben om onbetwistbare uitspraken te doen, die anderen maar te volgen hebben. Vanuit een moslim standpunt kan een nieuwe profeet alleen maar een valse profeet zijn. In de Islam is er geen paus, laat staan een onfeilbare.

De waarheid van de openbaring is voor iedereen in gelijke mate toegankelijk. In onze internettijden staat de heilige schrift op afroep ter beschikking op elk ogenblik van de dag. We hebben geen tussenpersoon nodig, al kan het nuttig zijn een beroep te doen op iemand die de tekst kan verklaren en kaderen.

Ik volg Björn dan ook niet wanneer hij meent dat hij “die informatie moet krijgen van andere sterfelijken - de imam of de pastoor, of van wie dan ook die de heilige boeken heeft geschreven. Want blijkbaar hebben zij toegang tot een kanaal die mij voor obscure redenen ontzegt wordt, maar die ik wel ben verondersteld te gehoorzamen? Wie denken ze wel dat ze zijn?”

Ja precies. Wat denken Wie wel. Ik kan me goed in dat gevoel op zich verplaatsen. Ik heb ook een diep wantrouwen in lieden die beweren dat ze een rechtstreekse lijn naar het opperwezen hebben. Dat kan niet kloppen. Mijd degenen die menen dat ze Goddelijke krachten voor eigen doeleinden kunnen gebruiken, wat alleen maar neerkomt op misbruiken.

De Islam erkent daarentegen wel profeten die voor de tijd van de Mohamed hebben geleefd en gesproken. Zo bijvoorbeeld de aartsvaders Ibrahim en Moses. De op een na grootste profeet is niemand minder dan Jezus Christus. Mohamed zelf heeft geen Goddelijke status, en is alleen de spreekbuis geweest waardoor het woord van God is neergedaald.

Verder was hij ook maar een sterveling, die fouten kon maken en zich vergissen, en die misschien voorwerp van tedere gevoelens uitmaakt, maar niet van aanbidding of verering.