Vooruitgang

Het gaat om een symboolstrijd. Zwarte Piet is er een. De sluierdracht een ander. Het vorstenhuis. Het onverdoofd slachten. Of neem nu het homohuwelijk. In de jaren negentig hadden we niet gedacht dat we dat zouden krijgen. Het is aan de regeringen onder Verhofstadt te danken dat we dat nu hebben, en dat mensen van een gelijk geslacht kunnen huwen.

Allerlei mensen zijn daartegen in het geweer gekomen, maar het was een idee dat op tijd kwam en het is niet tegen te houden. Nu zijn er nog altijd landen die daarmee worstelen, maar het lijkt erop dat het pleit gewonnen is. Het heeft ook heel wat discussie gekost, en massage van de hersenkronkels, om het overheersende beeld van het huwelijk als de vereniging van een man met een vrouw te laten overgaan in het idee, dat het ook anders kan.

Ik ben nu al meer dan tien jaar getrouwd en ik heb niet langer de indruk dat het een issue is, dat we twee mannen zijn. Je hebt overal dezelfde plichten en rechten als ieder ander koppel, en dat vind ik een verworvenheid om u tegen te zeggen. We leven in de eenentwintigste eeuw in een samenleving die hopelijk voor elk wat te bieden heeft, en die daardoor heel erg complex geworden is.

Dat is nu net de uitdaging, dat we die samenleving drijvende houden. Dat vergt inspanningen en soms hele grote aanpassingen van onze denkkaders, maar veel keuze hebben we niet, want de tijd dringt en de maatschappelijke integratie waar iedereen het over heeft, zal niet vanzelf plaatsvinden.

Het zal menselijke arbeid kosten om de praktische en theoretische problemen die zich stellen een bevredigende oplossing te geven. Wij moeten daar elke dag aan werken. Ik doe dat ook in de dagelijkse praktijk, waar ik elke dag oog in oog sta met de verbijsterende diversiteit van het menselijke ras in al zijn enigheid.

Wij moeten iedereen dienen ongeacht huidskleur, geaardheid of overtuiging. We moeten elkaars bestaan aanvaarden, hoe anders het ook is. Dat lukt als iedereen een goed nabuurschap nastreeft. Over de basisregels zijn alle culturen het eens.