De pot en de ketel

Uiteindelijk zal de menselijkheid toch zegevieren. Diep in mezelf blijf ik daar altijd van overtuigd.

Intussen is het de hardvochtigheid en de haat die regeren. Dat zie je in alle landen tegenwoordig.  Ook bij ons. De verzuring, de verbale agressie. De commentaren op facebook zijn daar een thermometer van. Ook in het zwartepietendebat trouwens. Je hebt altijd mensen die moeten gaan schelden.

Wellicht heeft dat altijd wel al bestaan. We leven al een kwarteeuw met racisten in het parlement. Maar nu wordt het toch wel overheersend. De stem van het volk, vox populi, klinkt bijzonder bars.. Zo ook in de zwarte piet discussie. “Maar blijkbaar willen een klein aantal luidruchtige dogmatici die brave man mordicus een heel andere betekenis aan geven dan 99% van de bevolking.” Zo schrijft RD die anoniem wenst te blijven.

Zelfs al zou het maar een procent van de bevolking zijn die zich gekwetst, vernederd en beledigd voelt, dan nog zou de meerderheid in een democratisch land die minderheid moeten respecteren en niet met dedain behandelen. Zo niet is het perfecte excuus voor het racisme gevonden, dat onze contreien teistert.

De collectieve loochening van alles wat naar racisme en discriminatie ruikt, maakt het debat niet gemakkelijker. Macho's vinden dat er geen vrouwendiscriminatie bestaat. Hetero's zien geen homodiscriminatie. Blanken zien geen rassendiscriminatie. Dat is wel heel gemakkelijk en comfortabel, omdat zo maar even te ontkennen, maar daarmee gaat het probleem niet weg.

Of dan heb je er die zeggen dat het in Afrika nog veel erger is met de rassendiscriminatie, wat waar zou kunnen zijn. Alleen, het lucht mij niet op. Dat er in andere landen ook racisme bestaat maakt het bij ons niet minder verwerpelijk.

Wij moeten onze problemen hier te lande oplossen, en we mogen hopen dat die Afrikaanse landen, waar het probleem zich ook voordoet, en vaak nog scherper en gewelddadiger dan hier bij ons, hetzelfde doen. We schieten niet op, zo lang de pot de ketel verwijt.