De anticlimax van Hillary Clinton

Een tijd van somberheid is aangebroken. Nu in de Amerikaanse presidentsverkiezingen een onderlegde en pientere, zij het niet onbesproken vrouw, de duimen heeft moeten leggen voor een heerschap dat mij de afgelopen dertig jaar alleen maar afschuw en argwaan heeft ingeblazen. Ik vind het een ramp voor de mensheid.

Ik had daarentegen altijd al wel sympathie voor Hillary. Ik vond de Clinton-jaren zo slecht nog niet. Wat vooral steekt is dat zij een meerderheid van de Amerikanen achter zich wist te krijgen en desondanks het onderspit delft, door toedoen van het eigenaardige stelsel. Zij bevindt zich daarmee in dezelfde positie als Al Gore in 2000 tegen Bush.

Het is niet de kandidaat die de meeste stemmen haalt die wint, in het Amerikaanse stelsel dat uit den treure geanalyseerd is tijdens de spannende kiesstrijd. Het is dus de tweede keer dat we een president krijgen die niet de meerderheid van de kiezers vertegenwoordigt.

Trump wint dankzij een groot aantal dunbevolkte of mistroostige staten, volgens de ‘winner takes all’ regel, waar alle kiesmannen van de staat naar de winnaar gaan, hoe nipt ook de meerderheid. Californië en New York, waar de grootste steden zijn, hebben relatief minder invloed.

Mevrouw Clinton, die het niet gehaald heeft, zette hier toch een prestatie neer om u te zeggen. Zij wist een meerderheid van de Amerikanen van haar boodschap te overtuigen ondanks de emmers vuil die over haar heen gestort zijn in de loop der jaren. Zij zal de geschiedenis ingaan als een grote politica en iemand die veel gedaan heeft om het glazen plafond te slopen, waar ze zelf helaas deze keer niet doorheen is gekomen.

Ik vind het bewonderenswaardig, dramatisch en uiterst pijnlijk wat er gebeurd is. We zullen dus verder moeten met meneer Trump. Een enge man, nog veel enger dan meneer Reagan ooit was in de jaren tachtig. Dat was ook zo een tijd van restauratie van de macht van het geld. Ondanks het mooie rechtse discours van een sterke (law en order) maar slanke staat, de belastingen verlagen, zodat de inkomsten verminderen, en meer uitgeven met name aan militair speelgoed. De openbare schuld is op die manier drastisch toegenomen in die jaren.