Geboorte

Hier ligt hij, God, onzuiver en onschuldig,
een blote boorling, rood van bloed en huid,
en schreit, van de eerste stond al ongeduldig,
zoals hij zijn zal tot hij de ogen sluit ;
hij zag mij niet, God, en de onnutte vragen
die de eeuwge zoon aan de eeuwge vader stelt,
zonder dat antwoord komt, tenzij het klagen
dat eendere angst al de geslachten kwelt,
- hij kent ze niet – noch kent hij ’t scherp verzetten
van rede en twijfel tegen zin en lust,
en van de hitsige breidel van uw wetten
en van uw zorg is hij nog niet bewust ;
maar God, hij schreit. – En dat instinct is zuiver.
Traag zal hij groeien tot de knaap begrijpt
de zin van dit gehuil en het gehuiver
als in het leven ’t kwaad tot etter rijpt.
Hier ligt hij, God. – Zijn moeder, zij is blijde,
maar ik ben somber als ging iemand dood.
Met toegezwollen keel vraag ik uw medelijden :
het is mijn zoon. En hij wordt langzaam groot.

Hubert Van Herreweghen (1920-2016.) Hij ruste in vrede.