Daud

Ik vind dat we mensen moeten beoordelen op hun verdiensten, en niet op hun beperkingen. Ik zie vaak het omgekeerde gebeuren. Ik had het erover met een lerares, die net zoals de huisarts vaak genoopt is een vorm van gezag uit te oefenen ten opzichte van minderjarigen of onwetenden. Zo had zij te stellen met een jongen Daud genaamd.

Zij vindt dat Daud een ernstig verstoord normen en waarden patroon heeft. “En dan begint het. Heb ik het recht? Doe ik het goede? Laat ik mij leiden door te veel ervaringen? Laten mijn collega's zich leiden door hun gevoelens? Kan ik hen vertrouwen?”

Kan die jongen daar zelf iets aan doen, of kan er iets aan gedaan worden? Is het een software probleem dat kan opgelost worden met reprogrammeren, of is het een hardware probleem waar niets aan te doen is, omdat het in de bedrading ingebakken is?

Primitieve denkbeelden en misvattingen kun je wegwerken met opvoeding, in de praktijk door het aanbieden van betere informatie. Ingebakken reacties en reflexen zijn veel moeilijker op te lossen. Soms lukt dat (her)opvoeden niet.

Dan moet je oppassen dat je niet een mislukkingsscenario gaat schrijven. We moeten haalbare streefdoelen prikken, en het is niet de bedoeling een overheersende cultuur proberen door te drukken.