Onenigheid

Ik vind het moeilijk omgaan met de racistische medemens zeker als ze in mijn eigen familie voorkomen. Wat doe je daarmee? Ik vind het vreselijk. Je wilt geen ruzie, maar je wilt het ook niet over zijn kant laten gaan. Ik kan ook maar een bepaalde dosis van racistisch discours verdragen, en dan gaat het me op de zenuwen werken. Kan ik ook niet helpen.

Ik vind  het heel erg van mijn eigen familie, dat er racisten pur sang voorkomen. Ik weet echt niet goed hoe ik daar mee om moet springen. Zo is er een nabije verwante met wie ik ooit een gesprek heb gehad, ergens in 1997, wat ertoe heeft geleid dat we elkaar niet meer spraken

tot in 2010. Dat roemruchte gesprek ging ten onder aan allerlei oordelende en veroordelende uitspraken, onder meer omtrent buitenlanders.

Nu was ik in die tijd een stel met een man van buitenlandse origine. Een sinistere man, moet ik erbij vertellen, wiens gedrag die niet bepaald van aard was om de bestaande vooroordelen weg te nemen. Dat lag wel moeilijk.  Daarom vond ik echter nog niet dat ze gelijk had. Ik ervoer haar apodictische uitspraken op bepaalde momenten bepaald kwetsend.

Het is er op uit gedraaid dat we elkaar lange jaren niet spraken. Ook dat is spijtig, hoewel dit het voordeel had, dat we wellicht allebei bij onze principiële standpunten konden blijven.