Waarnaartoe?

Een andere neef ziet het anders: “Door hun manier van leven en denken hebben sommige landen, ondanks hun rijkdom, en vaak door hun godsdienst (wij hebben altijd gelijk want .... Staat aan onze kant) de levensomstandigheden sinds de middeleeuwen nog niet kunnen aanpassen. Nu staat hun bevolking bij ons op de stoep en eist dat wij onze levenswijze aan die van hun aanpassen. Mensenrechten, vrouwenrechten, dierenrechten moeten wijken voor hun denken. Brussel en Parijs zijn 2 mooie voorbeelden waaraan je kan zien dat dit niet werkt! Onze bezorgdheid is: waar kunnen wij nog naartoe?”

Het is een pertinente vraag. Het staat buiten kijf dat er een toenemende migratie is, en dat veel inwijkelingen moslim zullen zijn. Daar zullen we op een of andere manier klaar mee moeten komen. Waar moeten we zelf dan nog naar toe? Het mooie is dat mijn neef het hier omdraait: wij worden straks zelf vluchtelingen in ons eigen land, of op zijn minst toch een minderheid. Dat is natuurlijk iets waar je kun voor vrezen. Op zich vind ik die angst legitiem. Mensen mogen zich angstig voelen, en ze doen dat op grond van perceptie en niet van feitelijke kennis.

Zelf deel ik de angst niet zo. Als er op grond van inwijking en bevolkingsaanwas ooit een andere meerderheid tot stand komt, dan zal de democratie haar werk wel doen. Tussentijds hebben we nog ampel de gelegenheid onze verworvenheden op het gebied van mensenrechten, vrouwenrechten en dierenrechten. Het is niet dat we geen werk meer hebben in onze eigen winkel.