Kind van de rekening

We kunnen moeilijk doen of onze neus bloedt terwijl in het nabije oosten een conflict woedt dat meer en meer slachtoffers maakt, en ontelbare mensen op de vlucht drijft. Het is niet zo dat we met die oorlog niets te maken hebben. Er is de afgelopen halve eeuw al veel gebombardeerd, alleen maar om ons maatschappijmodel overeind te houden, dat gebaseerd is op de plundering van de natuurlijke rijkdommen van gebieden die militair minder sterk zijn dan wij.

Zonder de ellende in Afrika te vergeten, zijn de toplanden qua asielzoekers vandaag Irak, Syrië en Afghanistan. Onze betrokkenheid in hun recente geschiedenis valt niet te loochenen.

We exporteren oorlog en we importeren vluchtelingen, zoals blijkt uit de cartoon van gisteren.. Nu zit die volksverhuizing dat in een stroomversnelling die op begint te vallen, maar het mechanisme is al bezig sinds Leopold II.

Het was onze bedoeling de armoede, de ellende en de uitzichtloosheid ginder, en de rijkdom, het comfort en de rust hier bij ons te houden. De bootvluchtelingen die nu op ons afkomen, vormen een streep door de rekening. Daar mogen we over mopperen zo veel we willen, het zal van weinig invloed zijn op de instroom.

Het is de rekening die we gepresenteerd krijgen voor een eeuw koloniaal en postkoloniaal beleid.