Vooruitzicht

In de jaren die gaan komen, gaan er nog meer mensenstromen ontstaan. Er wordt voorspeld dat hele naties uit onbewoonbare gebieden in beweging zullen komen, door toedoen van de klimaatverandering.

Wat gaan we dan doen, wanneer die haveloze optocht bij ons op de stoep staat? Gaan we hen terugsturen naar hun verschroeiende woestijn of hun ondergelopen woningen in een overstromingsgebied?

Hoe gaan we hen uitleggen dat onze postindustriële maatschappij alleen maar kan bestaan op basis van roofbouw van de natuurlijke rijkdommen van onze planeet? Als iedereen hetzelfde wil als wij, komen we met drie planeten nog niet toe.

Daarom moeten zij daar blijven en wij hier, zodat wij ons gewone leven verder kunnen zetten.

We hebben zo een gevoel van, we hebben net genoeg voor onszelf en we kunnen niet de hele wereld te eten geven. Klopt dat wel? Wie geeft wie te eten?

Kunnen wij het ons permitteren een rijk gevuld leven te leiden, terwijl er honger, oorlog en nooddruft heerst, in uitgestrekte gebieden waar ontelbare drommen mensen niet de vruchten van hun arbeid kunnen plukken?

Kunnen wij hen verbieden de blik op ons te richten, in ons land van melk en honing, en naar ons toe te komen, om ook eens een kans in het leven te krijgen?