Op de vlucht

Mijn goede neef heeft het gebald samengevat: “Uiteindelijk zullen we het allen samen moeten doen, of we dat nu willen of niet. De realiteit is wat ze is, en ze houdt met onze wensen geen rekening. Met modder gooien, en de publieke opinie polariseren brengt ons niet geen stap verder tot de sleutel van succes.”

We kunnen de tijd immers niet terug draaien, volgens mijn neef, die bioloog is. “Onze planeet vormt een dynamisch systeem. Het is iets van komen en gaan, van actie en reactie. We leven in een tijd waarin de grenzen niet zo vast liggen als sommigen zouden willen. Die grenzen vervagen en/of worden hertekend en dat schept onzekerheid.”

Het is een illusie te denken dat je de vluchteling buiten kunt sluiten, wat ook zijn reden voor vluchten is. Dat was vroeger zo en is nu, zeker met de multimedia revolutie en globalisering, niet anders. Je kan het daar moeilijk mee hebben, je kan je daar ongemakkelijk bij voelen, je kan hunkeren naar een tijd waar iedereen in zijn dorp bleef en iedereen elkaar kende en begreep, maar realiseer je wel dat dit de realiteit is van een natuurlijk proces.