Ruzie

Zelf word ik er ook ongemakkelijk van, al die ranzige opmerkingen. Een zuster, wier naam ik niet zal noemen, zit al twintig jaar in een baan om de aarde met haar steeds hetzelfde in den treure herhaalde discours dat in wezen puur racistisch is. De vreemdelingen denken dat zij het hier voor het zeggen hebben en de Vlamingen worden verdrukt.

Ik heb allerlei manieren bedacht om erop te reageren, en ik heb alle argumenten in stelling gebracht die ik kon bedenken, maar niets helpt. Niemand kan haar ervan overtuigen dat ze bij het verkeerde einde zou kunnen hebben, en dat ze uitsluiting, angst en haat verspreidt.

Ze voelt niet aan dat ze met haar vooroordelen en achterklap anderen schade toebrengt. Er valt niets tegen te beginnen, behalve haar uit facebook verwijderen. Ik denk dat ik dat ook eens moet doen.

Het is geen rationeel maar een emotioneel discours. Het beantwoordt niet aan logische wetten en het staat boven de feiten. Het is een vooringenomenheid. Zelf heb ik het daar zeer moeilijk mee. Ofwel zwijgen, ofwel antwoorden en ruzie krijgen. Zwijgen grenst op een gegeven ogenblik aan medeplichtigheid. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat we dat allemaal weerloos moeten ondergaan.

Dan maar ruzie, maar daar wordt ook niemand beter van.