Ontferming

Mooi verhaal wat je daar vertelt over dat gehandicapte meisje. Dat ben jij ten voeten uit, om daar meteen het gekwetste vogeltje aan te halen, en jou daarover te ontfermen. Je zit zo vol liefde en tederheid, en het is heel goed dat je daar wat van kwijt kunt in je vrijwilliger-job. Het is een voorbeeld van wat ik bedoelde toen ik beweerde dat de nieuwe situatie kansen zal scheppen om aspecten van je persoonlijkheid aan bod te laten komen die wellicht door je veeleisende carrière onderbelicht zijn gebleven. Je zult het later nog als een positieve wending in je leven zien dat dit gebeurd is, hoe raar het nu ook moge klinken.

Uiteindelijk ben je veel te goed voor het werk dat je deed. Affectief zal het vrijwilligerswerk dat je nu doet je veel meer voldoening geven. Je hebt zoveel te geven en het publiek waar je mee te maken krijgt, kan zoiets heel goed gebruiken. De moeders kunnen even tot rust komen, wat velen van hen hard nodig hebben, en ze kunnen wat opsteken over ons, Belgen en zich op een niet bedreigende manier vertrouwd maken met onze manier van omgaan.

Ik zie heel veel uitgeputte moeders, zeker als er een ziek of gehandicapt kind is. Ze weten vaak de weg niet te vinden naar de juiste zorg, en ze maken op basis van onwetendheid niet altijd de juiste keuzes. Ook is het vaak zo dat de mannen te weinig naar hun gezin omzien. Je ziet dat ook vaak in de Afrikaanse samenleving, voor zover ik daar een zicht op heb, dat het de vrouwen zijn die de boel draaiende houden, terwijl de mannen hun tijd verdoen, en als ze naar huis komen, eisen dat de vrouw hen bedient. Niet dat onze mannen zoveel beter zijn.

Het is goed dat deze vrouwen kunnen leren dat ze recht hebben op een eigen mening en dat ze in onze samenleving hun eigen leven gestalte kunnen geven.

Initiatieven zoals u hier beschrijft kunnen van grote waarde zijn om een plaats te scheppen waar vrouwen zichzelf kunnen zijn en zichzelf ook kunnen ontdekken.

Ik zou u aanraden om verder te gaan op deze weg en niet al te snel weer ergens in een bedrijf gaan zitten waar je geestelijk dreigt te verdorren. Ik zou me dan ook niet te schuldig voelen over het sabbatjaar dat u nu in de schoot geworpen krijgt. U wordt ervoor betaald, en dat is geld waar je recht op hebt, omdat je ervoor hebt gewerkt al die jaren. Geniet er maar van en laat je gaan. Zoals ik het hier verneem doet u dat heel voorzichtig en met veel respect voor deze kwetsbare mensen. Je kunt daar heel veel goed doen en voor sommige kinderen zal dat wellicht een verschil uitmaken.